Eclipse of Man: Human Extinction and the Meaning of Progress

فردا هرگز بهتر به نظر نمی رسید. پیشرفت‌ها در زمینه‌هایی مانند مهندسی ژنتیک و فناوری نانو به ما قدرت بی‌سابقه‌ای برای طراحی مجدد بدن و دنیای خود می‌دهد. آینده پژوهان و فعالان به ما می گویند که ما روز به روز به روزی نزدیک می شویم که مانند رایانه ها باهوش باشیم، بتوانیم ذهن خود را از طریق تله پاتی به هم پیوند دهیم و برای قرن ها یا شاید برای همیشه زندگی کنیم. کمال یک آینده "پس از مرگ" در انتظار ما است.

یا داستان به همین ترتیب پیش می رود. در واقع، هجوم به سوی سرنوشتی پساانسانی به ایدئولوژی انقراض انسان تبدیل می شود، ایدئولوژی ای که ارزش کمی برای بشریت قائل است به جز مواد خام برای تولید هر آنچه ممکن است در آینده بیاید.

در کسوف انسان. ، چارلز تی روبین ریشه های فکری جنبش را برای تکمیل و جایگزینی نژاد بشر دنبال می کند. او نشان می دهد که چگونه حامیان پیشرفت رادیکال امروزی مانند اجدادشان عمیقاً از ماهیت داده شده بشر ناراضی هستند و به چشم اندازهای بزرگ از آینده ای که توسط پیشرفت تکنولوژی شکل می گیرد، تثبیت می شوند.

علاوه بر این، روبین استدلال می کند که این دیدگاه نزدیک بینانه از آینده محدود به شارلاتان‌ها و تشویق‌کننده‌هایی نیست که این یا آن فناوری را ترویج می‌کنند: این فناوری همچنین از طریق بسیاری از علم مدرن و ترقی‌گرایی معاصر می‌گذرد. روبین با کاوش و انتقاد از رویاهای پس از بشریت، از دیدگاهی ساده تر از آینده دفاع می کند، دیدگاهی که هم محدودیت ها و هم حیثیت ذاتی طبیعت ما را جدی می گیرد.

Tomorrow has never looked better. Breakthroughs in fields like genetic engineering and nanotechnology promise to give us unprecedented power to redesign our bodies and our world. Futurists and activists tell us that we are drawing ever closer to a day when we will be as smart as computers, will be able to link our minds telepathically, and will live for centuries—or maybe forever. The perfection of a “posthuman” future awaits us.

Or so the story goes. In reality, the rush toward a posthuman destiny amounts to an ideology of human extinction, an ideology that sees little of value in humanity except the raw material for producing whatever might come next.

In Eclipse of Man, Charles T. Rubin traces the intellectual origins of the movement to perfect and replace the human race. He shows how today’s advocates of radical enhancement are—like their forebears—deeply dissatisfied with given human nature and fixated on grand visions of a future shaped by technological progress.

Moreover, Rubin argues that this myopic vision of the future is not confined to charlatans and cheerleaders promoting this or that technology: it also runs through much of modern science and contemporary progressivism. By exploring and criticizing the dreams of post humanity, Rubin defends a more modest vision of the future, one that takes seriously both the limitations and the inherent dignity of our given nature.