E tu non sei tornato

1944: مارسلین، 14 ساله، همراه با پدرش به آشویتس-بیرکناو تبعید شد. او نجات یافته است، او نیست. مارسلین که اکنون هشتاد و هفت ساله است، در این خاطرات در قالب نامه ای به پدرش، وحشت هایی را که متحمل شده است با وضوح فوق العاده ای به یاد می آورد، اما مهمتر از همه، عشق بی قید و شرطی را که او را به پدر و مادرش پیوند می دهد، آشکار می کند. از تبعید - \"تو برمی گردی، مارسلین، چون جوان هستی\" - آنها او را همراهی می کنند و از او می خواهند زنده بماند، در طول سفری که در انتظار او است، از یک اردوگاه به اردوگاه دیگر، از بیرکناو تا برگن-بلسن، از لایپزیگ تا ترزین اشتات، تا زمان آزادی و دیدار مجدد با مادر و برادرانش. جملات کوتاه و مختصر او حقایقی را به ما نشان می دهد که به خاطر بازگشت به خاطراتش اتفاق افتاده است، و همچنین در مورد \"پس از\" به ما می گوید: بازگشت به خانه، دشواری بازگشت به زندگی عادی، سوء تفاهم با کسانی که فقط می خواهند. برای فراموش کردن، ازدواج با ژوریس ایونز روشنفکر فرانسوی. یک جریان کوتاه اما سیل آسا از خاطرات، پر از ترحم، متحرک با میل تزلزل ناپذیر برای زنده ماندن، باعث می شود که نتوانید چشمانتان را از صفحات یکی از قوی ترین شهادت هایی که قربانیان شوآ به ما داده اند، بردارید.

1944: Marceline, 14 anni, viene deportata insieme al padre ad Auschwitz-Birkenau. Lei si salva, lui no. Oggi ottantasettenne, in queste memorie in forma di lettera al padre, Marceline ricorda con straordinaria chiarezza gli orrori subiti, ma soprattutto rivela l’amore incondizionato che la lega al genitore, le cui parole al momento della deportazione – «Tu tornerai, Marceline, perché sei giovane» – l’accompagnano, spronandola a sopravvivere, per tutto il percorso che la attende, da un campo all’altro, da Birkenau a Bergen-Belsen, da Lipsia a Theresienstadt, fino alla liberazione e al ricongiungimento con la madre e i fratelli. Le sue frasi brevi, concise, ci presentano i fatti accaduti man mano che le ritornano alla memoria, e ci raccontano anche il «dopo»: il ritorno a casa, la difficoltà di tornare a una vita normale, le incomprensioni con chi vuole solo dimenticare, il matrimonio con l’intellettuale francese Joris Ivens. Un flusso di ricordi breve ma torrenziale, pieno di pathos, animato da un’incrollabile voglia di sopravvivere, rende impossibile staccare gli occhi dalle pagine di una delle testimonianze più forti consegnateci dalle vittime della Shoah.