Dysfluencies: On Speech Disorders in Modern Literature

اختلالات روانی اولین مطالعه جامع در مورد چگونگی به تصویر کشیدن اختلالات گفتاری در ادبیات مدرن است. با ردیابی ریشه‌های این تعامل بین عمل ادبی و آسیب‌شناسی گفتار به ظهور آفازیولوژی در دهه 1860، Dysfluencies به بررسی تصویری از اختلال گفتار توسط نویسندگانی مانند زولا، پروست، جویس می‌پردازد. ملویل و میشیما و همچنین نویسندگان معاصری مانند فیلیپ راث، گیل جونز و جاناتان لتم. بنابراین، ناروانی‌ها مستقیماً از علاقه رو به رشد در حال حاضر، هم در فرهنگ عامه و هم در علوم انسانی، در مورد وضعیت خود در رابطه با آسیب‌شناسی گفتار صحبت می‌کند. نیاز به این نوع مطالعه با توجه به تعداد نویسندگان برجسته ای که در آثارشان اختلالات گفتاری پیش زمینه می کنند، روشن است: ملویل، زولا، کیسی، میشیما، راث و دیگران. علاوه بر این، متفکرانی مانند فروید، برگسون و یاکوبسون به طور مشابه به پیامدهای فروپاشی زبان توجه داشتند. این جلد نشان می دهد که این نگرانی با ظهور عصب شناسی و آفازیولوژی آغاز شد، که مفاهیم معنوی از زبان را به چالش کشید و آنها را با دیدگاهی به زبان به عنوان یک فرآیند مادی که ریشه در مغز دارد جایگزین کرد. ناروانی‌ها تاریخچه این تعامل بین عملکرد ادبی و آسیب‌شناسی گفتار را دنبال می‌کند و استدلال می‌کند که آثار ادبی به طور متفاوتی به موضوع فروپاشی زبان واکنش نشان داده‌اند. از نورولوژیک (حدود دهه 1860 تا 1920) به روانشناختی (حدود دهه 1920 تا 1980) و در طول به اصطلاح "دهه مغز" (دهه 1990) به نورولوژیک برگشت.

Dysfluencies is the first comprehensive study of how speech disorders are portrayed in modern literature. Tracing the roots of this interaction between literary practice and speech pathology back to the rise of aphasiology in the 1860s, Dysfluencies examines portrayals of disordered speech by writers like Zola, Proust, Joyce, Melville, and Mishima, as well as contemporary writers like Philip Roth, Gail Jones, and Jonathan Lethem. Dysfluencies thus speaks directly to the growing interest at present, both in popular culture and the Humanities, regarding the status of the Self in relation to speech pathology. The need for this type of study is clear considering the number of prominent writers whose works foreground disorders of speech: Melville, Zola, Kesey, Mishima, Roth, et al. Moreover, thinkers like Freud, Bergson, and Jakobson were similarly concerned with the implications of language breakdown. This volume shows this concern began with the rise of neurology and aphasiology, which challenged spiritual conceptions of language and replaced them with a view of language as a material process rooted in the brain. Dysfluencies traces the history of this interaction between literary practice and speech pathology, arguing that works of literature have responded differently to the issue of language breakdown as the dominant views on the issue have shifted from neurological (circa 1860s to 1920s) to psychological (circa 1920s to 1980s), and back to neurological during the so-called "decade of the Brain" (the 1990s).