Dynamics of Brain Monoamines

کلود برنارد فیزیولوژیست مشهور فرانسوی به این نکته علاقه داشت که "ایده های تجربی اغلب به طور تصادفی و با کمک برخی از مشاهدات اتفاقی به وجود می آیند." اگر تاریخ به ما یاد دهد، متوجه می شویم که این گفته امروز به اندازه واقعی است. 100 سال پیش بود امروز اما ما خوش شانس تریم. ما معمولاً پایه‌ای از کارهای قبلی داریم تا بتوانیم یک خط تحقیقاتی را دنبال کنیم و بنابراین حتی بنیادی‌ترین مطالعات خود را با هوای محترمانه علمی ارائه کنیم. تحقیقات امروزی بیشتر شبیه کار یک جدول کلمات متقاطع غول‌پیکر است که در آن برخی از حروف یا حتی کلمات تکمیل شده‌اند و رویکرد به یک راه‌حل نسبتاً مطمئن، موضوعی است که با یک سری جابجایی‌ها دستکاری می‌کند. با این حال، من اغلب تعجب می‌کنم که چگونه بود که محققان اولیه مغز، که حروف بسیار کمی داشتند، و حتی کمتر، هیچ کلمه‌ای را در پازل‌های تحقیقاتی خود تکمیل می‌کردند تا مشاهدات تصادفی هوشمند را تقویت کنند. با «اوایل»، من به محققان قرن نوزدهم یا اوایل قرن بیستم اشاره می کنم - مردانی مانند کخال، شرینگتون، پاولوف، و سچنوف، که تحقیقاتشان بیش از همه کارهای قبلی انباشته انجام شده در یک بازه زمانی 50 ساله برای پیشرفت رشته خود مفید بود. روی مغز و سیستم عصبی از زمان یونان باستان.

The noted French physiologist Claude Bernard was fond of noting that "experimental ideas are often born by chance, with the help of some casual observation. " If history teaches us, we realize that this statement is as true today as it was 100 years ago. Today, however, we are luckier. We have, generally, some basis from previous work so that we can follow a line of research and thus provide even our most fundamental studies with an air of scientific respectability. Present-day research is rather like the working of a giant crossword puzzle where some of the letters or even words have been com­ pleted and the approach toward a relatively confident solution is a matter of juggling a series of permutations. I often wonder, though, how it was for the early brain researchers, who had very few letters, and, even less, no words, completed in their research puzzles to augment intelligent casual observation. By "early," I refer to nineteenth or early twentieth century investigators-men like Cajal, Sherrington, Pavlov, and Sechenov, whose investigations did more to advance their field in a span of 50 years than all of the cumulative previous work done on the brain and nervous system since the ancient Greeks.