Dying for Time: Proust, Woolf, Nabokov

مارسل پروست، ویرجینیا وولف و ولادیمیر ناباکوف هنر رمان را به منظور انتقال تجربه زمان متحول کردند. با این وجود، آثار آن‌ها به‌عنوان بیانی از میل به فراتر رفتن از زمان خوانده شده‌اند – چه از طریق تجلی خاطره، چه لحظه‌ای ماندگار از وجود، یا یک زندگی پس از مرگ متعالی. مارتین هاگلوند این مضامین را در نظر می گیرد اما به طور کامل مطالعه دیگری از آنها ارائه می دهد. او استدلال می کند که ترس از زمان و مرگ ناشی از میل به فراتر رفتن از زمان نیست. برعکس، با سرمایه گذاری در زندگی موقت ایجاد می شود. از این نقطه نظر، هاگلوند تحلیل های عمیقی از Recherche پروست، خانم وولف ارائه می دهد. دالووی، و آدا ناباکوف.

هاگلاند از طریق خوانش آثار ادبی خود، همچنین نور جدیدی را بر موضوعات مورد توجه گسترده در علوم انسانی، از جمله هوشیاری و حافظه زمانی، آسیب و بقا، فناوری نوشتن و قدرت زیبایی‌شناختی هنر. در نهایت، او نظریه ای اصیل از رابطه زمان و میل را از طریق تعامل با فروید و لاکان ایجاد می کند که به سوگ و مالیخولیا، لذت و درد، دلبستگی و فقدان می پردازد. مرگ برای زمان راه جدیدی را برای خواندن درام های میل در حالی که در فلسفه و ادبیات به صحنه می روند، باز می کند.

Marcel Proust, Virginia Woolf, and Vladimir Nabokov transformed the art of the novel in order to convey the experience of time. Nevertheless, their works have been read as expressions of a desire to transcend time—whether through an epiphany of memory, an immanent moment of being, or a transcendent afterlife. Martin Hägglund takes on these themes but gives them another reading entirely. The fear of time and death does not stem from a desire to transcend time, he argues. On the contrary, it is generated by the investment in temporal life. From this vantage point, Hägglund offers in-depth analyses of Proust’s Recherche, Woolf’s Mrs. Dalloway, and Nabokov’s Ada.

Through his readings of literary works, Hägglund also sheds new light on topics of broad concern in the humanities, including time consciousness and memory, trauma and survival, the technology of writing and the aesthetic power of art. Finally, he develops an original theory of the relation between time and desire through an engagement with Freud and Lacan, addressing mourning and melancholia, pleasure and pain, attachment and loss. Dying for Time opens a new way of reading the dramas of desire as they are staged in both philosophy and literature.