›Durchaus rhapsodisch‹: Theodor Wiesengrund Adorno: Das kompositorische Werk

"واقعا راپسودیک" - اینگونه است که یک سونات تکنوازی برای ویلن سل توسط تئودور ویزنگروند جوان آغاز می شود. یک دستورالعمل سخنرانی که می تواند اصول رسمی فیلسوفی را که بعدها به نام آدورنو به طور گسترده ای شناخته شد، ترسیم کند. این جلد درباره نوازنده و آهنگسازی است که نسبتاً بیگانه مانده است. بر اساس جاه‌طلبی‌های اولیه هنری آدورنو، حجم، با تمرکز بر کار آهنگسازی آدورنو، بعد اساسی از تفکر موسیقیایی آدورنو را روشن می‌کند: چرخه‌های آهنگ و آثار زهی، قطعات پیانو و آثار ارکسترال. این جلد هم بر ارتباط نزدیک بین تئوری و عمل در تفکر آدورنو تأکید می کند و هم بر سرسختی هنری موسیقی او که نمونه ای از فلسفه او نیست.

با مشارکت فرانتس یوزف چرنین، جاکومو دانیز، الکساندر گارسیا دوتمان، گابریله جمل، ریچارد کلاین، هان گیول لی، کلاوس-استفن ماهنکف، مارتین متین، ماریو سی. اشمیت، گزین شرودر، ویولتا وایبل و دین وایتساید.

»Durchaus rhapsodisch« – so beginnt eine Fragment gebliebene Sonate für Cello allein des jungen Theodor Wiesengrund; eine Vortragsanweisung, die ebenso auch das Formprinzip des später unter dem Namen Adorno weithin bekannt gewordenen Philosophen umreißen könnte. In diesem Band geht es um den eher fremd gebliebenen Musiker und Komponisten. Von Adornos zunächst künstlerischen Ambitionen ausgehend beleuchtet der Band eine wesentliche Dimension von Adornos musikalischem Denken, indem er sein kompositorisches Schaffen in den Blick rückt: die Liederzyklen und die Werke für Streicher, die Klavierstücke und Orchesterwerke. Hierbei stellt der Band ebenso die enge Verknüpfung von Theorie und Praxis in Adornos Denken heraus wie den künstlerischen Eigensinn seiner Musik, die nicht Exempel seiner Philosophie ist.

Mit Beiträgen von Franz Josef Czernin, Giacomo Danese, Alexander García Düttmann, Gabriele Geml, Richard Klein, Han-Gyeol Lie, Claus-Steffen Mahnkopf, Martin Mettin, Mario C. Schmidt, Gesine Schröder, Violetta L. Waibel und Dean Whiteside.