Durable Resistance in Crops

بیماری‌ها و آفات گیاهی علیرغم اقدامات مختلفی که برای کنترل آن‌ها به کار می‌رود، مانع عمده تولید کشاورزی هستند. کنترل شیمیایی، اگرچه اغلب مؤثر است، اما ممکن است خطرات زیست محیطی ایجاد کند و نسبتاً گران است، به ویژه در کشورهای در حال توسعه که ممکن است کاملاً غیراقتصادی باشد. کنترل از طریق مقاومت ژنتیکی در برابر بیماری ها و آفات، هم ارزان و هم از نظر زیست محیطی مفید است و در حال حاضر اکثر بیماری ها و آفات محصولات اصلی از طریق نوعی مقاومت کنترل می شوند. یکی از مشکلات اساسی در استفاده از مقاومت، عدم دوام آن است. اغلب از نوعی مقاومت استفاده می شود که پس از یک دوره معین "شکسته می شود". ماهیت موقت این مقاومت، به دلیل توسعه سویه‌های جدید آفت یا عامل بیماری‌زای قادر به غلبه بر آن، به طور جدی بهبود پتانسیل عملکرد بسیاری از محصولات را با مشکل مواجه کرده است زیرا نیاز به تلاش مداوم برای جایگزینی ارقام قدیمی است که مقاومت شکست خورده است. ، با موارد جدید به دنبال انتشارات کلاسیک کنونی واندرپلانک (1963، 1968) که مقاومت افقی و عمودی را متمایز می کند، مطالعات بر روی چندین سیستم انگل میزبان نشان داده است که انواع مختلف مقاومت را می توان از نظر ژنتیکی و اپیدمیولوژیکی و در مورد توانایی آفات یا پاتوژن ها تشخیص داد. تا با آنها سازگار شود. آگاهی از نحوه عملکرد مقاومت در سطح جمعیت، امکان «مدیریت» انواع مقاومت نسبتاً ساده را نیز فراهم کرده است، به گونه‌ای که بتوان یک سیستم میزبان پاتوژن پایدار با حداقل تلفات محصول تولید کرد.

Plant diseases and pests are a major constraint to agricultural production despite the various measures used to control them. Chemical control, although often e~~ective, may pose environmental hazards and is relatively expensive, especially in developing countries where it may be completely uneconomic. Control through genetically mediated resistance to diseases and pests, is both cheap and environmentally sa~e and at present most diseases and pests o~ staple ~ood crops are controlled through some form of resistance. One of the basic problems in the use of resistance is its ~re­ quent lack of durability; very often a type of resistance is used that 'breaks down' after a certain period. The temporary nature of this resistance, due to the development of new strains of pest or pathogen able to overcome it, has seriously hindered the improvement o~ the yield potential of many crops as a continuing effort is needed to replace old cultivars who resistance has failed, with new ones. Following Vanderplank's now classical publications (1963, 1968) which differentiated horizontal and vertical resistance, studies on several host-parasite systems have shown that di~ferent types of resistance can be distinguished genetically and epidemiologically, and on the ability o~ the pests or pathogens to adapt to them. A knowledge of how resistance operates at the population level has also opened up possibilities of 'managing' relatively simple resistance types in such a way that a stable host-pathogen system can be pro­ duced with a minimum of crop loss.