Drugs and the Addiction Aesthetic in Nineteenth-Century Literature

این کتاب ظهور مقوله زیبایی‌شناختی اعتیاد را در قرن نوزدهم بررسی می‌کند، قرنی که شاهد توسعه حس پزشکی تثبیت شده اعتیاد به مواد مخدر بود. مواد مخدر و زیبایی‌شناسی اعتیاد در ادبیات قرن نوزدهمبه‌ویژه بر اختراعات رسمی – بر استفاده از الگوهای ادبی برای درگیری شدید و اکتشافی با امکان‌های دست نیافتنی – که از تقاطع‌های ادبی با گفتمان اعتیاد حاصل می‌شود، تمرکز می‌کند. فصل‌های اولیه به این موضوع می‌پردازند که چگونه رمانتیک‌هایی مانند توماس دی کوینسی، با توجه به عادت به مواد مخدر، ایده‌ای از ولع عادت را ایجاد کردند که مربوط به علم خودآزمایی و کاوش ادبی بود. فصل‌های بعدی به ویکتوریایی‌ها می‌پردازد که در حین ابداع روایت‌هایی از تحقیقات تکراری، از درک مشابهی استفاده کردند. نویسندگان در نظر گرفته شده عبارتند از: دی کوینسی، پرسی شلی، آلفرد تنیسون، کریستینا روستی، چارلز دیکنز، رابرت لوئیس استیونسون، و ماری کورلی.

This book explores the rise of the aesthetic category of addiction in the nineteenth century, a century that saw the development of an established medical sense of drug addiction. Drugs and the Addiction Aesthetic in Nineteenth-Century Literature focuses especially on formal invention—on the uses of literary patterns for intensified, exploratory engagement with unattained possibility—resulting from literary intersections with addiction discourse. Early chapters consider how Romantics such as Thomas De Quincey created, with regard to drug habit, an idea of habitual craving that related to self-experimenting science and literary exploration; later chapters look at Victorians who drew from similar understandings while devising narratives of repetitive investigation. The authors considered include De Quincey, Percy Shelley, Alfred Tennyson, Christina Rossetti, Charles Dickens, Robert Louis Stevenson, and Marie Corelli.