Drug Addiction and Related Clinical Problems

بسیاری از سوالات مربوط به درمان اعتیاد به مواد مخدر ناشی از سردرگمی است که هنوز مشخصه این موضوع است، حتی اگر زیست شناسی به طور برگشت ناپذیری دیدگاه ما را در مورد فیزیولوژی و آسیب شناسی روانی تغییر دهد. در واقع، ریشه کن کردن پیش داوری های ناشی از مفهوم باستانی دوگانه انگاری ذهن-بدن به قدری دشوار است که حتی برای یک روانپزشک ماهر نیز تشخیص یک علامت روانپزشکی از یک رفتار متجاوزانه اجتماعی دشوار است. این معضل در مورد اعتیاد به مواد مخدر بیشتر می شود، زیرا بسیاری از موادی که باعث سوء مصرف و وابستگی می شوند غیرقانونی هستند و تولید، تجارت و استفاده از آنها توسط قانون ممنوع است. اگر استفاده از هروئین به عنوان یک جرم تلقی شود، ممکن است تشخیص عواقب مزمن آن به عنوان یک بیماری بحث برانگیز شود. از این رو، علائم ترک ممکن است به طور متناوب به اثرات دارو نسبت داده شود، یا به عنوان نگرش های غیراخلاقی ناشی از یک شخصیت شرور برچسب زده شود. با این حال، قضاوت پزشک، که صرفاً باید در بهبود کیفیت زندگی بیمار مؤثر باشد، هرگز نباید تحت تأثیر چنین شرایط پیچیده ای قرار گیرد. در واقع، تنها دغدغه پزشک باید تشخیص علل علائم و رفع آنها باشد: اگر علائم ناشی از اثر سمی یک دارو باشد، باید از موثرترین پادزهر استفاده کند و سپس به سمت سم زدایی حرکت کند. ; اگر آنها به دلیل ترک هستند، ابتدا باید یک ماده جایگزین داده شود. در مورد مواد مخدر، درمان جایگزین بر اساس نگهدارنده ممکن است اجباری شود.

Many of the questions related to the treatment of drug addiction originate from the confusion that still characterizes this issue, even though biology is irreversibly changing our outlook on the physiology and psychopathology of the mind. In fact, prejudices stemming from the archaic concept of mind-body dualism are so difficult to eradicate that even a skilled psychiatrist may find it hard to distinguish a psychiatric symptom from a socially transgressive behavior. The dilemma becomes even more salient for drug addiction, since many of the substances which induce abuse and dependence are illegal, and their production, trade and use are forbidden by law. If the use of heroin is connoted as a crime, it may become controversial to recognize its chronic sequelae as a disease. Hence, withdrawal symptoms may alternatively be attributed to drug effects, or labelled as immoral attitudes arising from a vicious personality. However, the physician's judgement, which has to be merely instrumental at improving the patient's quality of life, should never be influenced by such complex setting. In fact, the only concern of the physician must be that of ascertaining the causes of symptoms and of removing them: if symptoms are induced by the toxic effect of a drug, he has to use the most effective antidote, and then proceed towards a detoxification; if they are due to withdrawal, a substitutive substance should be given initially. In the case of narcotics, substitutive therapy on a maintenance basis may become mandatory.