Draußen vor dem Ghetto: Leopold Kompert Und Die 'Schilderung Jüdischen Volkslebens' in Böhmen Und Mähren

تاکنون، وضعیت جمعیت یهودی در بوهم تقریباً منحصراً از دریچه ادبیات پراگ در اواخر قرن، از جمله در تحقیقات ادبی، مشاهده شده است. اما مشهورترین نماینده آن، فرانتس کافکا، متعلق به نسل سوم یهودیانی بود که آلمانی نوشتند. با مطالعه حاضر، نویسندگان اولیه یهودی این منطقه، از جمله لئوپولد کومپرت (1822-1886) و همکار موراویایی او ادوارد کولک (1831-1897) (1831-1897) به عنوان شناخته شده ترین، به تحقیقات خود در این زمینه اختصاص یافته اند. بار اول. اگرچه مربوط به داستان روستایی است که توسط برتولد اورباخ رایج شده است، اما داستان های محله یهودی نشین آنها یک ژانر ادبی اصیل یهودی را نشان می دهد و منبعی ضروری برای تحقیقات فرهنگی-تاریخی در مورد زندگی یهودیان در عصر رهایی است. در چارچوب این مطالعه که از نظر روش شناختی در مرز تاریخ نگاری ادبی و فرهنگی قرار دارد، قطعه معروف هاینریش هاینه Der Rabbi von Bacherach (1840) که معاصران آن را به عنوان "الگویی" از ادبیات گتو مشاهده شد و جنبه های جدیدی به دست آورد. آخرین اما نه کم‌اهمیت، این به تحقیق در مورد استراتژی‌های جذب اقلیت و فرهنگ‌پذیری کمک می‌کند. این مطالعه با نگاهی به اردوگاه کار اجباری ترزین اشتات به عنوان «گتوی مرگ» جدید در خاک بوهم و ادبیات زندگی‌نامه‌ای که پس از آن به وجود آمد، به پایان می‌رسد.

Bislang sieht man- auch in der literaturwissenschaftlichen Forschung- die Situation der jüdischen Bevölkerung Böhmens fast ausschließlich durch den Spiegel der Prager Literatur um die Jahrhundertwende. Doch ihr berühmtester Exponent, Franz Kafka, gehörte bereits der dritten Generation deutschschreibender Juden an. Mit vorliegender Studie wird den frühen jüdischen Schriftstellern dieser Region, darunter, als den bekanntesten, Leopold Kompert (1822-1886) und seinem mährischen Kollegen Eduard Kulke (1831-1897) erstmals eine eigene Untersuchung gewidmet. Ihre Ghettogeschichten repräsentieren, wiewohl mit der von Berthold Auerbach popularisierten Dorfgeschichte verwandt, eine genuin jüdische Literaturgattung und bilden eine unverzichtbare Quelle für die kulturhistorische Erforschung jüdischen Lebens im Zeitalter der Emanzipation. Im Rahmen der methodisch an der Grenze zwischen Literatur- und Kulturgeschichtsschreibung angesiedelten Studie lassen sich auch Heinrich Heines berühmtem Fragment Der Rabbi von Bacherach (1840), das von den Zeitgenossen als 'Vorbild' der Ghettoliteratur betrachtet wurde, neue Aspekte abgewinnen. Nicht zuletzt wird damit ein Beitrag zur Erforschung minderheitlicher Assimilations- bzw. Akkulturationsstrategien geleistet. Ein Ausblick auf das KZ Theresienstadt als neuem 'Ghetto des Todes' auf böhmischem Boden und die in der Folgezeit entstandene autobiographische Literatur schließt die Untersuchung ab.