Dracula and Philosophy

بیست و چهار فیلسوف شبانه دراکولا را از زوایای مختلف مورد بررسی قرار می‌دهند و زنده می‌کنند و شواهدی از فیلم‌ها و نمایش‌های متعدد پیدا می‌کنند - وحشتناک، وحشتناک، تراژیک، و کمیک.
آلتمن تصمیم می‌گیرد که آیا واقعاً می‌توان دراکولا را برای جنایاتش مقصر دانست، زیرا این طبیعت او به عنوان یک خون آشام است که به شیوه خاصی رفتار کند. آرپ استدلال می کند که اعتیاد دراکولا به خون انسان، او را محکوم به بدبختی ابدی می کند. کاراویتیس دراکولا را فردی رندی می داند که در مقابل گروه مارکسیست قرار گرفته است. کچام ملاقاتی بین دراکولا و الهیدان یهودی میمونیدس را طراحی می کند. لیتمن معتقد است که اگر رفتار دراکولا را تایید نکنیم، باید گیاهخوار باشیم. ماهون از مثال دراکولا برای حل مشکلات آزاردهنده در مورد مطلوبیت جاودانگی استفاده می کند. مک کراسین و ولف، برخی از تفسیرهای مجدد این شخصیت افسانه‌ای را از بین می‌برند و می‌پرسند آیا می‌توانیم یک دراکولای ضروری را شناسایی کنیم؟ پرامیک نشان می دهد که چگونه داستان دراکولا سه مرحله زندگی کی یرکگور را تجسم می بخشد...

Twenty-four nocturnal philosophers stake out and vivisect Dracula from many angles, unearthing evidence from numerous movies and shows—macabre, terrifying, tragic, and comic.
Altmann decides whether Dracula can really be blamed for his crimes, since it's his nature as a vampire to behave a certain way. Arp argues that Dracula's addiction to live human blood dooms him to perpetual misery. Karavitis sees Dracula as a Randian individual pitted against the Marxist collective. Ketcham contrives a meeting between Dracula and the Jewish theologian Maimonides. Littmann maintains that if we disapprove of Dracula's behavior, we ought to be vegetarians. Mahon uses the example of Dracula to resolve nagging problems about the desirability of immortality. McCrossin and Wolfe, disinter some of the re-interpretations of this now-mythical character, and asks whether we can identify an essential Dracula. Pramik shows how the Dracula tale embodies Kierkegaard's three stages of life....