Dora Bruder

در سال 1988، پاتریک مودیانو در ستون های شخصی نسخه شب سال نو 1941 Paris Soir به یک آگهی برخورد کرد: مفقود شده، یک دختر جوان، دورا برودر، 15 ساله، قد 1 متر و 55. ، صورت بیضی شکل، چشمان خاکستری مایل به قهوه ای، ژاکت اسپرت خاکستری، پیراهن کش قرمز قهوه ای، دامن و کلاه آبی سرمه ای، کفش ورزشی قهوه ای.

توسط والدین دورا، که از شبانه روزی کاتولیک خود فرار کرده بود، قرار داده شده است. در مدرسه، این تبلیغ مودیانو را در تلاش برای یافتن همه چیز در مورد او و اینکه چرا در اوج انتقام‌جویی‌های آلمانی، از دست افرادی که او را پنهان می‌کردند، فرار کرد. تنها یک ذکر رسمی دیگر از نام او وجود دارد: در فهرست یهودیانی که در سپتامبر 1942 از پاریس به آشویتس تبعید شدند.

آنچه مودیانو کوچک در مورد دورا در اسناد رسمی و از طریق اعضای باقی مانده خانواده کشف می کند، تبدیل به مراقبه ای در مورد دورا می شود. تلفات بی‌شمار آن دوره؛ افراد گمشده، داستان‌های گمشده و تاریخ گمشده. مودیانو گزارشی تکان دهنده از تحقیقات ده ساله ارائه می دهد که او را به مناظر و صداهای پاریس تحت اشغال نازی ها و پارانویای رژیم پتن بازگرداند. مودیانو در تلاش برای نبش قبر او از گذشته، متوجه می شود که باید با شبح های دوران نوجوانی آشفته خود کنار بیاید. نتیجه، مونتاژی از مطالب خلاقانه و تاریخی، نشخوار شخصی مودیانو در مورد از دست دادن است، هم خاطرات و هم یادبود.

In 1988 Patrick Modiano stumbles across an ad in the personal columns of the New Year's Eve 1941 edition of Paris Soir: “Missing, a young girl, Dora Bruder, age 15, height 1 m 55, oval-shaped face, gray-brown eyes, gray sports jacket, maroon pullover, navy blue skirt and hat, brown gym shoes.”

Placed by the parents of Dora, who had run away from her Catholic boarding school, the ad sets Modiano off on a quest to find out everything he can about her and why, at the height of German reprisals, she ran away from the people hiding her. There is only one other official mention of her name: on a list of Jews deported from Paris to Auschwitz in September 1942.

What little Modiano discovers about Dora in official records and through remaining family members becomes a meditation on the immense losses of the period—lost people, lost stories, and lost history. Modiano delivers a moving account of the ten-year investigation that took him back to the sights and sounds of Paris under the Nazi Occupation and the paranoia of the Pétain regime. In his efforts to exhume her from the past, Modiano realizes that he must come to terms with the specters of his own troubled adolescence. The result, a montage of creative and historical material, is Modiano's personal rumination on loss, both memoir and memorial.