Don't Suck, Don't Die: Giving Up Vic Chesnutt

«دوست، احمق، فرشته، جهش یافته»، خواننده و ترانه سرا، ویک چسنات، «از راه رسید و ما را آدم‌های بدجنس و شکسته‌ای کرد. . . نمی دانم، فکر می کنم خنک تر است.» چسنات، یک چهار پلژیک که فقط آکوردهای ساده را روی گیتار خود می نواخت، هفده آلبوم تحسین شده منتقدان را قبل از مرگش در سال 2009 ضبط کرد، از جمله About to Choke، North Star Deserter، و در برش. در سال 2006، NPR او را به همراه باب دیلن، تام ویتس، پل مک کارتنی و بروس اسپرینگستین در بین 10 ترانه سرای برتر زنده قرار داد. آهنگ‌های چسنات توسط بسیاری از هنرمندان برجسته، از جمله مدونا، اسمشینگ پاپکینز، R.E.M.، Sparklehorse، Fugazi و Neutral Milk Hotel نیز پوشش داده شده است.

کریستین هرش نزدیک به یک دهه با چسنات تور برگزار کرد و آنها دوستان صمیمی شدند. ، پیوند عشق به ترانه سرایی و مبارزه متقابل با سلامت روان. در ممنون، نمُرد، او بسیاری از لحظات به ظاهر کوچک را که آنها با یکدیگر به اشتراک گذاشته بودند، گفتگوهای آزادانه آنها و مرگ غم انگیز خود را توصیف می کند. کتاب هرش که بیشتر خاطرات است تا بیوگرافی، منابع درد و خلاقیت چسنات را عمیق‌تر از هر روایت متعارفی از زندگی و ضبط‌هایش می‌کند. درک چسنات دشوار بود و غالباً بودن با او دشوار بود، اما همانطور که هرش به او فاش می‌کند، او همچنین به طرز بدی خنده‌دار و به طرز دردناکی ادراکی بود. خواندن این خاطرات صمیمی برای هر کسی که به موسیقی یا هنرمند علاقه دارد ضروری است.

“Friend, asshole, angel, mutant,” singer-songwriter Vic Chesnutt “came along and made us gross and broken people seem . . . I dunno, cooler, I guess.” A quadriplegic who could play only simple chords on his guitar, Chesnutt recorded seventeen critically acclaimed albums before his death in 2009, including About to Choke, North Star Deserter, and At the Cut. In 2006, NPR placed him in the top five of the ten best living songwriters, along with Bob Dylan, Tom Waits, Paul McCartney, and Bruce Springsteen. Chesnutt’s songs have also been covered by many prominent artists, including Madonna, the Smashing Pumpkins, R.E.M., Sparklehorse, Fugazi, and Neutral Milk Hotel.

Kristin Hersh toured with Chesnutt for nearly a decade and they became close friends, bonding over a love of songwriting and mutual struggles with mental health. In Don’t Suck, Don’t Die, she describes many seemingly small moments they shared, their free-ranging conversations, and his tragic death. More memoir than biography, Hersh’s book plumbs the sources of Chesnutt’s pain and creativity more deeply than any conventional account of his life and recordings ever could. Chesnutt was difficult to understand and frequently difficult to be with, but, as Hersh reveals him, he was also wickedly funny and painfully perceptive. This intimate memoir is essential reading for anyone interested in the music or the artist.