Doing Phenomenology: Essays on and in Phenomenology

تشویق قابل توجهی برای این جلد از سوی ویراستاران و خوانندگان مطالعات برای فلسفه پدیدارشناسی و وجودی (SPEP) در انتشارات دانشگاه نورث وسترن صورت گرفت. اما انتشار آن تنها با پذیرش غیرقابل صلاحیت و کوتاه‌مدت هیئت تحریریه Phaenomen%gica، که در آن زمان هنوز توسط موسس آن، پروفسور فقید H. L. Van Breda اداره می‌شد، امکان‌پذیر شد، که با سخاوتمندانه از این نسخه استقبال کرد. این موضوع درگذشت نابهنگام او را برای من تلخ‌تر می‌کند. ویرایش کپی سبک و اثبات خواندن به طور مؤثر توسط روث نیکولز جکسون، دبیر گروه فلسفه انجام شد. در خواندن اثبات من همچنین از کمک توانا همکارم استنلی پالسون برخوردار شدم. این کتاب را به یاد برادر مرحومم دکتر چرن تقدیم می کنم. اروین اشپیگلبرگ، در زمان مرگش، استادیار دانشگاه ریودوژانیرو، که دو سال پیش از من در مهاجرت از آلمان نازی پیشی گرفت. هنگامی که در سال 1938 در یک افسردگی ظاهری به زندگی خود پایان داد، این کار را نیز انجام داد تا سربار برادرانش که قصد پیروی از او را داشتند، نشود. هرآنچه که از نظر سلامتی و موقعیت‌های ممتاز در کشوری که به فرزندی پذیرفته شده‌ام، توانسته‌ام انجام دهم و به آن برسم، با احساس بدهکاری به او و تلاش برای زندگی و کار برای او انجام شده است. p>

Substantial encouragement for this volume came from the editors and readers of the Studies for Phenomenological and Existential Philosophy (SPEP) at Northwestern University Press. But its publi­ cation has been made possible only by the unqualified and un­ abridged acceptance of the Editorial Board of Phaenomen%gica, which at the time was still headed by its founder, the late Professor H. L. Van Breda, who welcomed the manuscript most generously. This makes his untimely passing even more grievous to me. The stylistic copy editing and proof reading were handled ef­ ficiently by Ruth Nichols Jackson, secretary of the Philosophy Department. In the proof reading I also had the able help of my colleague Stanley Paulson. I dedicate this book to the memory of my late brother, Dr. chern. Erwin Spiegelberg, at the time of his death assistant professor at the University of Rio de Janeiro, who preceded me by two years in emigrating from Nazi Germany. When in 1938 he put an end to his life in an apparent depression, he also did so in order not to become a burden to his brothers, who were on the point of following him. Whatever I, more privileged in health and in opportunities in the country of my adoption, have been able to do and achieve since then has been done with a sense of a debt to him and of trying to live and work for him too.