Divergent Tracks: How Three Film Communities Revolutionized Digital Film Sound

با بررسی سه مطالعه موردی از موسیقی‌های متن برنده جایزه از فیلم‌های کالت-بارتون فینک (1991)، دراکولای برام استوکر (1992)، و انگلیسی بیمار (1996) - مشخص می شود که جوامع عمده فیلم آمریکایی، زمانی که با تغییرات تکنولوژیکی اولیه در دهه 1990 مواجه شدند، چالش های مشابهی را با انتقال نامطلوب از آنالوگ به دیجیتال تجربه کردند. با این حال، تفاوت‌های کاری فرهنگی و ساختاری آن‌ها بر نتایج متفاوتی حاکم شد.

ونسا آمنت، نویسنده فولی گریل (2009)، به جای تعریف دهه 1990 به عنوان عصر جبر تکنولوژیک-a خواندن سطحی - بهتر است به این صورت درک شود که در آن متخصصان صدا به عنوان هنرمندان دوام بیشتری پیدا کردند، در نویسندگی طراحی صدا با یکدیگر همکاری کردند و این انتقال دیجیتال را تحت تاثیر قرار دادند تا نیازها و خواسته‌های خود را بهتر در کارشان تطبیق دهند.

By examining three case studies of award-winning soundtracks from cult films-Barton Fink (1991), Bram Stoker's Dracula (1992), and The English Patient (1996)-it becomes clear that major American film communities, when confronted with the initial technological changes of the 1990s, experienced similar challenges with the inelegant transition from analogue to digital. However, their cultural and structural labor differences governed different results.

Vanessa Ament, author of The Foley Grail (2009), rather than defining the 1990s as an era of technological determinism-a superficial reading-it is best understood as one in which sound professionals became more viable as artists, collaborated in sound design authorship, and influenced this digital transition to better accommodate their needs and desires in their work.