Districts, Documentation, and Population in Rupert’s Land (1740–1840)

این کتاب به بررسی نحوه استفاده از مناطق در آمریکای شمالی بریتانیا برای بازرسی و مستندسازی مردم بومی توسط شرکت خلیج هادسون (HBC) می پردازد. به طور خاص، بررسی می کند که چگونه HBC از مناطق برای ایجاد یک جغرافیای سیاسی استفاده می کند که امکان نظارت دقیق تر بر مردم بومی و تثبیت بدهی را فراهم می کند. یک بررسی اولیه از نحوه استفاده از منطقه برای بازنگری روش‌های مشاهده اولیه در قرن هجدهم در رژیم بازرسی منظم‌تر و محدودتر انجام می‌شود، و به دنبال آن تحقیقی در مورد اینکه چگونه ناحیه مرکزی در تلاش‌های HBC برای محدود کردن جابه‌جایی بود، انجام می‌شود. افراد بومی، شکارچیان را فردی می کنند و «صنعت گرایی» را تحریک می کنند. این کتاب به این نکته اشاره می‌کند که چگونه مناطق کلیدی برای تعدادی از پروژه‌های استعماری شدند و زیرساخت‌های سیستم ذخیره مدرن در کانادا را ایجاد کردند. از این نظر، این کتاب شجره نامه ای انتقادی از چگونگی شکل گیری فضا و بینش اجتماعی در جغرافیای استعماری کانادا ارائه می دهد.

This book interrogates how districts were used in British North America to inspect, and document indigenous people by the Hudson’s Bay Company (HBC). In particular, it examines how the HBC utilized districts to create a political geography that allowed for closer surveillance of indigenous people and stabilized debt. An initial examination of how the district was used to rework earlier 18th-century conducts of observation into the more ordered and spatially limited regime of inspection is undertaken, followed by an investigation of how the district became central to the HBC’s efforts to limit the movement of indigenous people, individualize hunters, and spur ‘industriousness’. The book points to how districts became key to a number of colonial projects, laying the infrastructure for the modern reserve system in Canada. In this sense, the book provides a critical genealogy of how the command of space and social vision shaped Canada’s colonial geography.