Distinction, Exclusivity and Whiteness: Elite Nigerian Parents and the International Education Market

این کتاب بینش‌های منحصربه‌فردی را در مورد تعامل و استفاده والدین نخبه نیجریه‌ای با بازار آموزش متوسطه بین‌المللی ارائه می‌کند، زیرا آنها تلاش می‌کنند جایگاه اجتماعی خود را - از طریق فرزندانشان - تحت شرایط جهانی در حال تغییر امروز حفظ کنند.

در سرتاسر کتاب به دو سؤال مهم، هرچند ناراحت‌کننده می‌پردازد: چرا سفیدی بالاترین ارزش ممکن را در جوامع پسااستعماری مانند نیجریه دارد؟ و مهمتر از آن، چرا سیاه‌پوستان گفتمان هژمونیک را می‌پذیرند که غرب/سفید بهترین است؟

با ترکیب چارچوب‌های نظری پیر بوردیو و فرانتس فانون، این کتاب «سفیدی» را به‌عنوان شکل بسیار ارزشمندی از آن نشان می‌دهد. سرمایه فرهنگی و نمادین که نقش مهمی در شکل گیری و مبارزه برای جایگاه و تمایز نخبگان در نیجریه امروزی ایفا می کند. این کتاب با تکیه بر مجموعه داده‌های کیفی کمیاب همراه با ادبیات پسااستعماری، نشان می‌دهد که چگونه سفیدی بریتانیا توسط افرادی که در و برای مدارس خصوصی بریتانیا در نیجریه (BPS-NIG) کار می‌کنند به‌عنوان مکانیزم غیررسمی اما قدرتمند برای کنترل کیفیت و در ساخت استفاده می‌شود. تصویر مؤسسات آموزشی «کلاس جهانی».

This book offers unique insights into elite Nigerian parents’ engagement with, and use of, the international secondary education market as they attempt to retain their social standing - via their children - under today’s shifting global conditions.

Throughout, the book tackles two important, albeit uncomfortable questions: Why does whiteness hold the highest possible value in postcolonial societies such as Nigeria? And, more importantly, why do black people accept the hegemonic discourse that West/white is best?

Combining the theoretical frameworks of Pierre Bourdieu and Frantz Fanon, the book reveals ‘Whiteness’ as a highly valuable form of cultural and symbolic capital that plays a crucial role in the formation of, and struggle for, elite status and distinction in modern-day Nigeria. Drawing on rare qualitative data sets along with postcolonial literatures, the book reveals how British whiteness is used by those working at and for British private schools in Nigeria (BPS-NIG) as an informal but powerful mechanism of ‘quality’ control, and in constructing the image of ‘world-class’ educational establishments.