Disorders of Articulation: Aspects of Dysarthria and Verbal Dyspraxia

عنوان این کتاب در ابتدا ممکن است در استفاده از اصطلاحات تا حدودی محدود کننده به نظر برسد. با این حال، این به دور از قصد نویسنده است. برعکس، فصول بعدی به دنبال انعکاس انحراف از رویکرد سنتی بخش گرا به این نوع ناتوانی هستند. در واقع یکی از دلایلی که چرا کتاب نوشته شده است، احساس سرخوردگی ناشی از روش شناسی ایستا و ساختاری عمدتاً بی تأثیر کار اصلاحی است. عناوین جایگزین می‌توانستند اختلالات تولید گفتار یا اختلالات گفتار عصبی باشند، اما هیچکدام جوهر کتاب را در بر نمی‌گرفتند. بسیاری از تحقیقات اخیر در فیزیولوژی عصبی کنترل حرکتی و همچنین در زمینه عصب زبانشناسی به روش هایی مربوط می شود که در آن قصد و برنامه ریزی حرکت انجام می شود. چنین مدل هایی هنوز در مراحل ابتدایی خود هستند، اما به نظر می رسد ارزش بالقوه کاربرد آنها در گفتار قابل توجه است. برای مثال، در مورد دیسپتاکسی کلامی، ما مدت‌هاست که آن را به‌عنوان یک اختلال در سازماندهی و برنامه‌ریزی توصیف کرده‌ایم، بدون اینکه دقیقاً بگوییم چه چیزی ممکن است به هم ریخته یا به‌درستی برنامه‌ریزی نشده باشد. این کتاب پاسخی به این دلیل ارائه نمی‌کند که هنوز داده‌های کافی برای کار کردن وجود ندارد تا نظریه‌های فرمول‌شده آزمایش شوند و بیشتر تعریف شوند. اما همانطور که از حدس و گمان به سمت واقعیت ثابت پیش می رویم، احتمال ارائه کمک های مثبت بیشتر برای کسانی که از این محدودیت های شدید در ارتباطات رنج می برند افزایش می یابد.

The title of this book may at first appear to be somewhat restrictive in its use of terminology. However, this is far from the intention of the writer; on the contrary, the following chapters seek to reflect a departure from the traditional segmentally orientated approach to this type of disability. Indeed one reason why the book has been written is the sense of frustration arising out of the largely ineffectual static and structural methodology of remedial work. Alternative titles could have been Disorders of Speech Production, or Neurogenic Speech Disorders, but neither would have encapsulated the essence of the book. Much of the recent research in the neurophysiology of motor control and also in the field of neurolinguistics has been concerned with ways in which intention and planning of movement is effected. Such models are still in their infancy, but it seems the potential value of their application to speech is considerable. In the case of verbal dysp'taxia, for example, we have long since in rather vague terms described it as a disorder of organization and programming without ever stating exactly what may be disorganized or not properly planned. This book does not provide the answer for as yet there is insufficient data on which to work so that formulated theories may be tested and further defined. But as we move from speculative guess-work towards established fact so the likelihood grows of providing more positive help for those who suffer these drastic limitations in communication.