Disinformation

اولین مجموعه فرانسیس لویستون، رویای عمومی، یکی از تحسین‌شده‌ترین آثار سال‌های اخیر بود، و به خاطر ترکیب «تسلط فنی با شفافیتی که در آستانه هیپنوتیزم است» تحسین شده است (Independent ).

دومین کتاب مورد انتظار لویستون هم تشدید فکری و هم دراماتیک پروژه او را می بیند. ما غالباً شعر را نوعی حقیقت‌گویی می‌دانیم، اما می‌تواند عامل و ظرف اطلاعات نادرست نیز باشد: در جریان اثبات و اعترافات خود، به هر وسیله‌ای که می‌تواند به دنبال متقاعد کردن و اغوا کردن است. لویستون از هر دو طرف زبان شعر برای پرداختن به یکی از سؤالات کلیدی عصر استفاده می کند: چگونه به آنچه فکر می کنیم می دانیم می دانیم؟ در شعر عنوان، زنی که برای جشن تولد یک کودک آماده می‌شود، ناگهان به صفحه نامرئی داده‌های دروغینی که پشت آن زندگی می‌کند - و همدستی خودش در قدرت آن، نگاه می‌کند. بسیاری از این اشعار مربوط به سازه های ویران یا متروک، اجساد تکه تکه شده و ناپدید شده،...

Frances Leviston's first collection, Public Dream, was one of the most acclaimed debuts of recent years, and praised for combining 'technical mastery with a lucidity that verges on the hypnotic' (Independent).

Leviston's keenly-anticipated second book sees both an intellectual and dramatic intensification of her project. We often credit poetry as a kind of truth-telling, but it can also be an agent and a vessel of disinformation: in the course of making its proofs and confessions, it also seeks to persuade and seduce by any means it can. Leviston uses both sides of poetry's tongue to address one of the key questions of the age: how have we come to know what we think we know? In the title poem, a woman preparing for a child's birthday party suddenly glimpses the invisible screen of false data behind which she lives - and her own complicity in its power. Many of these poems are concerned with ruined or abandoned structures, dismembered and disappearing bodies,...