Diseases of the Human Carotid Body

از زمان کشف آن در سال 1742، بدن کاروتید عضوی مرموز باقی مانده است. در ابتدا به عنوان یک گانگلیون توصیف شد، سپس به عنوان یک غده، پاراگانگلیون کرومافین و پاراگانگلیون غیر کرومافین در نظر گرفته شد. در سال 1928 نشان داده شد که این یک گیرنده شیمیایی با ارتباط نزدیک با عملکرد بارورسپت در سینوس کاروتید مجاور و شاید درون ماده خودش است. این اکتشافات فیزیولوژیست ها را بر آن داشت تا یک سری مطالعات تجربی زیبا را بر روی تعدادی از گونه های جانوری آغاز کنند که با این حال تاکنون نتوانسته اند مبدل را برای تشخیص تغییرات کشش گازهای خون شریانی یا مکانیسم دریافت شیمور شناسایی کنند. از طرف دیگر آسیب شناسان تا حد زیادی بدن کاروتید را نادیده گرفته اند و علاقه خود را به تومور آن، کمودکتوما محدود کرده اند. نابرابری قابل توجهی در دانش اندام ایجاد شده است، به طوری که بیشتر اطلاعات در مورد فیزیولوژی بافت گیرنده شیمیایی در حیوانات آزمایشگاهی موجود است. در مقابل، علاقه و آگاهی اندکی در مورد آسیب شناسی این گره بافتی که در دوشاخه کاروتید قرار دارد و فعالیت عملکردی آن به دلیل جریان خون بالای دریافتی و محتوای غنی آن از آمین های بیوژنیک و طیف وسیعی از پپتیدها این کتاب تلاشی است برای جبران این وضعیت نابسامان. در طی چند سال گذشته درک ما از بافت شناسی دقیق و فراساختار بدن کاروتید انسان بهبود یافته است.

Ever since its discovery in 1742 the carotid body has remained an organ of mystery. Originally described as a ganglion, it was subsequently regarded as a gland, chromaffin paraganglion and non-chromaffin paraganglion. In 1928 it was shown to be a chemoreceptor with close associations with the function of baroreception in the adjacent carotid sinus and perhaps within its own substance. These discoveries led physiologists to embark on a series of elegant experimental studies on a number of animal species which have, however, so far failed to identify the transducer for detection of changes in tension of arterial blood gases or the mechanism of chemor­ eception. Pathologists on the other hand have largely ignored the carotid body, restricting their interest to its tumour, the chemodectoma. A remarkable disparity in knowledge of the organ has resulted, with most information being available on the physiology of chemoreceptor tissue in laboratory animals. In contrast, there has been sparse interest and awareness of the pathology in man of this nodule of tissue lying in the carotid bifurcation whose functional activity is suggested by the high blood flow it receives, and its rich content of biogenic amines and a wide variety of peptides. This book is an attempt to redress this unsatisfactory situation. During the last few years our understanding of the detailed histology and ultrastructure of the human carotid body has improved.