دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Emilie du Châtelet
سری:
ناشر:
سال نشر:
تعداد صفحات: 0
زبان: Spanish
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 353 کیلوبایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب گفتار در مورد شادی و مکاتبه: انشا، علوم اجتماعی
در صورت تبدیل فایل کتاب Discurso sobre la felicidad y Correspondencia به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب گفتار در مورد شادی و مکاتبه نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
گفتار مادام دو شاتله درباره شادی بین سالهای 1745 و 1748 نوشته شد، زمانی که امیلی تقریباً چهل ساله بود و دورهای از تغییرات مهم را در زندگی خود سپری میکرد. شاید مهمترین چیز برای او که او را برای مدتی نامشخص به سمت یک زندگی بی نظم سوق داد، سرد شدن قطعی عشقی بود که ولتر نسبت به مارکیز و تبدیل آن به دوستی داشت، اما این احساس جدید نسبت به معشوق سابقش نیز باعث خواهد شد. او خوشحال است و در گفتارش اینگونه بیان می کند: «حتمی بودن بازگشت غیرممکن تمایل و اشتیاق او، چون چیزی نیست که در طبیعت باشد، به طور نامحسوسی قلب مرا به سمت احساس صلح آمیز دوستی سوق داد. و این احساس، همراه با اشتیاق به مطالعه، من را کاملاً خوشحال می کند." این متن مروری بر تجربه حیاتی مارکیز است که -شاید- تحت تأثیر نیاز به نظم دادن به احساسات او و جستجو برای نوع دیگری از اشتیاق یا احساسات است که به او کمک می کند دوباره خوشحال شود و این اشکال را رها کند. حالت ناراحتی ناشی از این شکست عشقی با ولتر. استر شخصیتی بدبین بود، شاید به همین دلیل بود که امیلی آن را در زندگی منتشر نکرد و مطمئناً آن را برای سنت لمبر، آخرین معشوقش فرستاد. که در سال 1762 آن را به ناشری می برد که قصد دارد آن را همراه با Fontenelle، Lévesque du Pountilly، La Mettrie و Maupertuis در مجموعه ای از رساله های شادی قرار دهد. اما این اثر، که تحت عنوان معبد دو بونهور منتشر میشود، شامل آثار مامان دو شاتله نمیشود. ظاهراً این خود سن لمبر بود که به درخواست مارکیز دو شاتله جوان که نمیخواست رابطه عاشقانه مادرش با ولتر منتشر شود آن را پس گرفت. برای آراستگی بهتر بود سکوت کنی.
El Discurso sobre la felicidad de Madame du Châtelet se escribió entre los años 1745 y 1748, cuando Émilie contaba con casi cuarenta años, y pasaba por una etapa de importantes cambios en su vida; quizá el más significativo para ella, conduciéndola durante un período indeterminado de tiempo a una vida desordenada, fue el enfriamiento definitivo del amor que Voltaire sentía por la marquesa y su transformación en amistad, pero este nuevo sentimiento hacia su antiguo amante también la hará feliz, y así lo expresa ella en su Discurso: "La certidumbre del imposible retorno de su inclinación y su pasión, pues no es algo que esté en la naturaleza, condujo insensiblemente mi corazón al sentimiento apacible de la amistad, y este sentimiento, unido a la pasión por el estudio, me hace bastante feliz". El texto viene a ser un repaso de la experiencia vital de la marquesa, movida —quizá— por la necesidad de poner orden a sus sentimientos y por la búsqueda de algún otro tipo de pasión o emoción que la ayudara a ser feliz nuevamente, abandonando de esta forma el estado de infelicidad provocado por esta ruptura amorosa con Voltaire. Ester marcado carácter intimista, quizá fue la razón de que Émilie no lo publicara en vida y se lo enviara, seguramente, a Saint-Lambert, su último amante; quien en 1762 lo lleva a un editor, que pretende incluirlo en una colección de tratados sobre la felicidad, junto a Fontenelle, Lévesque du Pountilly, La Mettrie y Maupertuis. Pero la obra, que se publicaría bajo el título de Le temple du Bonheur ou recueil des plus excellents tratés sur le Bonheur, no incluyó el de Mme du Châtelet; al parecer fue el propio Saint-Lambert quien lo retiró a petición del joven Marqués du Châtelet, que no quería ver publicados los amores de su madre con Voltaire. Por decoro, era mejor callar.