Disaster Recovery Through the Lens of Justice

در چند سال گذشته توجه بیشتری به موضوعات بازیابی بلایا و مقاومت در برابر بلایا شده است، به‌ویژه زمانی که رویدادهای فاجعه‌باری مانند طوفان کاترینا و ابرطوفان سندی آسیب‌پذیری فزاینده بسیاری از جوامع را آشکار کرده‌اند. این دست‌نوشته تحقیقات موجود را همراه با تحلیل سیاست‌ها گرد هم می‌آورد تا به بازیابی بلایا از دریچه عدالت نگاه کند. این شامل درک مکانیسم‌هایی است که از طریق آن آسیب‌پذیری تشدید می‌شود، و میزانی که مقررات و فرهنگ‌های نمایندگی این نتیجه را هدایت می‌کنند. در حالی که تحلیل‌های موجود به دنبال درک ویژگی‌های خاص جوامع تاب‌آور و آسیب‌پذیر بوده‌اند، تلاش‌های کمی برای درک نابرابری‌ها و بی‌عدالتی‌های سیستمی که در سیاست‌ها، برنامه‌ها و قوانین ایالات متحده در برابر فاجعه گنجانده شده است، صورت گرفته است. بنابراین، این دست‌نوشته از درک این موضوع آغاز می‌شود که ساختارهای اجتماعی و اقتصادی، از جمله سیاست‌های کاربری زمین و شیوه‌های تاریخی مانند خط قرمز، خطرات خطر را در مناطق آسیب‌پذیر متمرکز کرده‌اند که ساکنان آن از همان سیاست‌هایی که خطر ایجاد و افزایش می‌دهند، بهره نمی‌برند.

There has been increased attention to the topics of disaster recovery and disaster resilience over the past several years, particularly as catastrophic events such as Hurricane Katrina and Superstorm Sandy have brought to light the increasing vulnerability of so many communities. This manuscript brings together existing research, along with policy analysis, in order to look at disaster recovery through the lens of justice. This includes understanding the mechanisms through which vulnerability is exacerbated, and the extent to which the regulations and agency cultures drive this outcome. While existing analyses have sought to understand the particular characteristics of both resilient and vulnerable communities, there have been few attempts to understand the systemic inequities and injustice that is built into United States disaster policies, programs, and legislation. This manuscript thus begins from the understanding that social and economic structures, including land use policies and historic practices such as redlining, have concentrated hazard risk into vulnerable zones whose inhabitants do not benefit from the very policies that create and increase their risk.