Disassembling and Decolonizing School in the Pacific: A Genealogy from Micronesia

مدرسه در منطقه ای به نام میکرونزی امروزه یک عادت عادی، همه جا حاضر و تا حد زیادی بررسی نشده است. در نتیجه، بسیاری از اثرات آن نیز بدون توجه و بدون چالش باقی مانده است. این اثر با بازجویی از فرآیندهای عادی سازی و حکومتی که از طریق مدرسه در منطقه از طریق استقرار مفاهیم فوکویی از قدرت، دانش و ذهنیت به گردش در می آید و عمل می کند، مفاهیم مرسوم در مورد بی طرفی مدرسه، منفعت بدیهی و نقش آن را بی ثبات می کند. کلید مفاهیم معاصر به اصطلاح توسعه سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است.

هدف این کار این است که این ایده را که مدرسه امروز هم ریشه در گذشته‌ای دور دارد و هم نیرویی برای استعمارزدایی و لحظه‌ی پسااستعماری است، ناامید کند. در عوض، از طریق تبارشناسی مدرسه، نویسنده استدلال می‌کند که مدرسه، همانطور که در حال حاضر در منطقه انجام می‌شود، محصول زمان حال است که از تغییر سیاست ایالات متحده در اواسط دهه 1960 در جزایر، دقیقاً لحظه‌ای که ایالات متحده تلاش می‌کرد، پدید آمده است. به طور همزمان جزایر را برای خودمختاری فرضی آماده کنند و در عین حال روابط استعماری فزاینده ای را از طریق تمرین مدرسه ایجاد کنند.

کار به انجام شجره‌نامه‌ای از ذهنیت‌های مختلف که از طریق این تمرین آموزشی کنونی به‌ویژه دانش‌آموز، معلم، و کودک/والدین/خانواده تولید می‌شود، ادامه می‌یابد. این مقاله با ارائه یک گفتمان متضاد به روایت عادی شده مدرسه به پایان می‌رسد و نشان می‌دهد که آنچه که توسط آن روایت جابجا شده و سلب می‌شود، در واقع کلید احتمالی استعمارزدایی معنادار و خودتعیین‌گری است.

Schooling in the region known as Micronesia is today a normalized, ubiquitous, and largely unexamined habit. As a result, many of its effects have also gone unnoticed and unchallenged. By interrogating the processes of normalization and governmentality that circulate and operate through schooling in the region through the deployment of Foucaultian conceptions of power, knowledge, and subjectivity, this work destabilizes conventional notions of schooling’s neutrality, self-evident benefit, and its role as the key to contemporary notions of so-called political, economic, and social development.

This work aims to disquiet the idea that school today is both rooted in some distant past and a force for decolonization and the postcolonial moment. Instead, through a genealogy of schooling, the author argues that school as it is currently practiced in the region is the product of the present, emerging from the mid-1960s shift in US policy in the islands, the very moment when the US was trying to simultaneously prepare the islands for putative self-determination while producing ever-increasing colonial relations through the practice of schooling.

The work goes on to conduct a genealogy of the various subjectivities produced through this present schooling practice, notably the student, the teacher, and the child/parent/family. It concludes by offering a counter-discourse to the normalized narrative of schooling, and suggests that what is displaced and foreclosed on by that narrative in fact holds a possible key to meaningful decolonization and self-determination.