Disabled Clerics in the Late Middle Ages: Un/suitable for Divine Service?

طومارهای دریافتی و نامه‌های ارسالی از سوی ریاست پاپ در اواخر قرون وسطی گواهی بر به رسمیت شناختن معلولیت در بالاترین سطوح کلیسای قرون وسطی است. این اسناد وجود نارسایی‌های جسمی و/یا ذهنی را تأیید می‌کنند، به طوری که پاپ با صدور احکامی به برخی از دعانویسان اجازه می‌دهد تا مأموریت‌های روحانی خود را با توجه به توانایی‌های خود تطبیق دهند. یک بیماری، نقص یا پیری می تواند روحانیون سکولار و عادی را از انجام وظایف منصب الهی خود باز دارد. بنابراین، چنین شرایطی را می توان به عنوان اشکال ناتوانی درک کرد. در این موارد، صدراعظم پاپ مسئولیت تعیین اینکه آیا معلولان برای خدمت به عنوان روحانی با تمام حقوق و وظایف خدمات الهی مناسب هستند یا خیر، بر عهده داشت. در حالی که به برخی از درخواست کنندگان اجازه ورود به روحانیت داده شد، یا – در مورد خدمتگزاران کلیسا – کم و بیش در کار خود فعال بمانند، برخی دیگر مجبور شدند از سمت خود استعفا داده و روحانیت را به کلی ترک کنند. طومارها و نامه های پاپ در تلاقی سیاست های مجاز، نهادی و منابع عملی قرار دارند که تجربیات زندگی افراد معلول در قرون وسطی را شرح می دهند. به این ترتیب، آنها یک آزمایشگاه تحلیلی عالی را تشکیل می دهند که در آن می توان ناتوانی قرون وسطایی را در رابطه با پاپ به عنوان یک نهاد، در کنار تأثیر قضاوت های رسمی کلیسایی بر زندگی معلولان مطالعه کرد.

The petitions received and the letters sent by the Papal Chancery during the Late Middle Ages attest to the recognition of disability at the highest levels of the medieval Church. These documents acknowledge the existence of physical and/or mental impairments, with the papacy issuing dispensations allowing some supplicants to adapt their clerical missions according to their abilities. A disease, impairment, or old age could prevent both secular and regular clerics from fulfilling the duties of their divine office. Such conditions can, thus, be understood as forms of disability. In these cases, the Papal Chancery bore the responsibility for determining if disabled people were suitable to serve as clerics, with all the rights and duties of divine services. Whilst some petitioners were allowed to enter the clergy, or – in the case of currently serving churchmen – to stay more or less active in their work, others were compelled to resign their position and leave the clergy entirely. Petitions and papal letters lie at intersection of authorized, institutional policy and practical sources chronicling the lived experiences of disabled people in the Middle Ages. As such, they constitute an excellent analytical laboratory in which to study medieval disability in its relation to the papacy as an institution, alongside the impact of official ecclesiastical judgments on disabled lives.