دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: [1 ed.]
نویسندگان: Ryan C. Hendrickson
سری:
ISBN (شابک) : 0826216641, 9780826216649
ناشر: University of Missouri
سال نشر: 2006
تعداد صفحات: 184
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 774 Kb
در صورت تبدیل فایل کتاب Diplomacy and War at NATO: The Secretary General and Military Action After the Cold War به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب دیپلماسی و جنگ در ناتو: دبیرکل و اقدام نظامی پس از جنگ سرد نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
ناتو یک اتحاد متحول شده است. سازمان پیمان آتلانتیک شمالی که در ابتدا برای مقابله با تجاوزات شوروی ایجاد شد، در دهه 1990 به عنوان یک اتحاد نظامی با دستور کار گسترده تر تکامل یافت. ناتو چه در حال انجام عملیات جنگی در بالکان و چه دفاع از ترکیه در برابر تهدیدات عراق در سال 2003، همچنان با چالش های امنیتی جدید در چندین جبهه مواجه است. اگرچه تعدادی از مطالعات تکامل تاریخی، تغییرات مفهومی و فعالیتهای نظامی ناتو را مورد توجه قرار دادهاند، اما هیچکدام نقشی را در این دگرگونی دبیرکل که اغلب بهعنوان بازیگری کوچک در نظر گرفته میشود که تحت محدودیتهای شدید سیاسی عمل میکند، در نظر نگرفتهاند. رایان سی هندریکسون در کتاب دیپلماسی و جنگ در ناتو، چهار دبیرکل اول پس از جنگ سرد را بررسی می کند و نقش آنها را در حرکت اتحاد به سوی اقدام نظامی مشخص می کند. هندریکسون با تکیه بر مصاحبه با سفرای سابق ناتو، رهبران نظامی اتحاد و مقامات ارشد ناتو نشان میدهد که این رهبران در هنگام استفاده از نیروی نظامی نقش مهمی داشتند و اغلب در ترویج اجماع فراآتلانتیک نقش مهمی داشتند. هندریکسون تمرکزی بر دیپلماسی واقعی در ناتو ارائه میکند که با هیچ مطالعه دیگری قابل مقایسه نیست، و گزارشهای گزارشنشده قبلی از جلسات غیرعلنی شورای آتلانتیک شمالی ارائه میکند تا نشان دهد چگونه این چهار رهبر در تأثیراتشان بر ائتلاف متفاوت بودند، اما همگی بازیگران مهمی در توضیح چگونگی و زمان بودند. ناتو از زور استفاده کرد. او نقش مانفرد ورنر را در حرکت اتحاد به سوی اقدام نظامی در بالکان بررسی می کند. نفوذ ویلی کلاس در شکل دادن به سیاست های اتحاد در مورد کمپین بمباران ناتو در سال 1995 بر صرب های بوسنی. نقش خاویر سولانا در شکل دادن به برنامه های سیاسی و نظامی در جنگ یوگسلاوی؛ و تلاش های جورج رابرتسون برای ارتقای اجماع در مورد مسئله عراق، که با تصمیم ناتو برای ارائه اقدامات دفاعی نظامی به ترکیه به اوج خود رسید. در هر مورد، هندریکسون نشان می دهد که دبیرکل اغلب دیپلمات مرکزی در ایجاد همکاری در داخل ناتو است. از آنجایی که ائتلاف عضویت خود را گسترش داده و ماموریت های جدید حفظ صلح را بر عهده گرفته است، اکنون با تهدیدات جدیدی در امنیت بین المللی مواجه است. دیپلماسی و جنگ در ناتو به خوانندگان درک کامل تری از تحولات این اتحاد پس از جنگ سرد و همچنین توصیه های سیاستی برای بهبود تنش های فراآتلانتیک ارائه می دهد.
NATO is an alliance transformed. Originally created to confront Soviet aggression, the North Atlantic Treaty Organization evolved in the 1990s as a military alliance with a broader agenda. Whether conducting combat operations in the Balkans or defending Turkey from an Iraqi threat in 2003, NATO continues to face new security challenges on several fronts. Although a number of studies have addressed NATO’s historic evolution, conceptual changes, and military activities, none has considered the role in this transformation of the secretary general, who is most often seen as a minor player operating under severe political constraints. In Diplomacy and War at NATO, Ryan C. Hendrickson examines the first four post–Cold War secretaries general and establishes their roles in moving the alliance toward military action. Drawing on interviews with former NATO ambassadors, alliance military leaders, and senior NATO officials, Hendrickson shows that these leaders played critical roles when military force was used and were often instrumental in promoting transatlantic consensus. Hendrickson offers a focus on actual diplomacy within NATO unmatched by any other study, providing previously unreported accounts of closed sessions of the North Atlantic Council to show how these four leaders differed in their impacts on the alliance but were all critical players in explaining how and when NATO used force. He examines Manfred Wörner’s role in moving the alliance toward military action in the Balkans; Willy Claes’s influence in shaping alliance policies regarding NATO’s 1995 bombing campaign on the Bosnian Serbs; Javier Solana’s part in shaping political and military agendas in the Yugoslavian war; and George Robertson’s efforts to promote consensus on the Iraqi issue, which culminated in NATO’s decision to provide Turkey with military defensive measures. Through each case, Hendrickson demonstrates that the secretary general is often the central diplomat in generating cooperation within NATO. As the alliance has expanded its membership and undertaken new peacekeeping missions, it now confronts new threats in international security. Diplomacy and War at NATO offers readers a more complete understanding of the alliance’s post–Cold War transformation as well as policy recommendations for the improvement of transatlantic tensions.