Die Wiedergeburt des Politischen: Zivilgesellschaft und Legitimitätskonflikt in den Revolutionen von 1989

به نظر می‌رسد که انقلاب‌های 1989 مدت‌ها پیش رخ داده‌اند، حداقل بیش از سال‌هایی که از آن زمان گذشته است، به تنهایی می‌توانست توجیه کند. تا حدی، این ممکن است به این دلیل باشد که جهان در عین حال در تعلیق به دلیل رویدادهای بسیار ناراحت‌کننده‌تر دیگری قرار گرفته است. با این حال، من گمان می کنم دلیل دیگری پشت محو شدن سریع تأثیرات «آنی میرابیلیس» 1989 وجود دارد: اندکی پس از فروپاشی حال و هوای سرخوشانه در ورشو، لایپزیگ یا پراگ، پایان ناگهانی کمونیسم، اگرچه به ندرت کسی آن را پیش بینی کرده بود. به عنوان پیامد تقریباً اجتناب ناپذیر عقب ماندگی اقتصادی و فنی آن در مقایسه با غرب. تقریباً به نظر می رسد که تغییراتی که در جریان تظاهرات و مذاکرات موفقیت آمیز رژیم و اپوزیسیون همچنان نامفهوم تلقی می شد و صرفاً به عنوان «دیوانگی» توصیف می شد، بعداً عادی سازی می شد و در یک مسیر تاریخی منسجم طبقه بندی می شد. -قوانین شناخته شده در مقابل، اثر حاضر می خواهد ماهیت استثنایی وقایع سال 1989 را یادآوری کند. به جای اینکه حیرت ناشی از فروپاشی انفجاری دستگاه‌های حاکم قدرتمند مسلح و ارعاب‌کننده را به پیش‌گویی دیگری تبدیل کنم، نگران کمک به درک بهتر شرایطی هستم که تحت آن جنبش‌های اجتماعی و تظاهرات توده‌ای، از بخش‌هایی از مخالفان عمومی، قدرت سیاسی را بر اساس تایید توسعه می‌دهند و در نهایت در رویارویی با مقامات کمونیستی پیروز می‌شوند. چنین پروژه ای، حداقل امیدوارم، نه تنها و در درجه اول مورد توجه تاریخی باشد.

Die Revolutionen des Jahres 1989 scheinen bereits sehr lange zurückzulie­ gen, länger jedenfalls, als es die seither verflossenen Jahre allein begründen könnten. Das mag zum Teil daran liegen, daß die Welt in der Zwischenzeit durch andere, weit unfriedlichere Ereignisse in Atem gehalten wurde. Ich vermute allerdings noch einen anderen Grund hinter dem schnellen Verblas­ sen der Eindrücke des "anni mirabilis" 1989: Bald nachdem die euphorische Stimmung in Warschau, Leipzig oder Prag verflogen war, galt das plötzliche Ende des Kommunismus, obwohl von kaum jemandem vorhergesehen, als geradezu zwangsläufige Folge seiner ökonomischen und technischen Rück­ ständigkeit gegenüber dem Westen. Fast scheint es, als sollten die während der Demonstrationen und der erfolgreichen Verhandlungen zwischen Regime und Opposition noch für unfaßbar gehaltenen und schlicht als "Wahnsinn" charakterisierten Veränderungen im Nachhinein normalisiert und in einen stimmigen, durch bekannte Gesetzmäßigkeiten beherrschten Geschichtsver­ lauf eingeordnet werden. Demgegenüber will die vorliegende Arbeit die Außergewöhnlichkeit der Ereignisse von 1989 in Erinnerung rufen. Statt das Staunen über den implo­ sionsartigen Zusammenbruch hochgerüsteter und einschüchternd mächtiger Herrschaftsapparate in eine weitere ex-post Prophetie aufzulösen, geht es mir darum, zu einem besseren Verständnis der Bedingungen beizutragen, unter denen sich, ausgehend von Teilöffentlichkeiten der Dissidenz, gesellschaftli­ chen Bewegungen und Massendemonstrationen, eine auf Zustimmung basie­ rende politische Macht entfalten und schließlich die Konfrontation mit den kommunistischen Herrschaftsapparaten gewinnen konnte. Ein solches Vor­ haben, so hoffe ich jedenfalls, ist nicht allein und in erster Linie von histori­ schem Interesse.