Die verdrängte Realität: Ernährungsarmut in Deutschland: Hunger in der Überflussgesellschaft

​آلمان کشوری با نابرابری اجتماعی فزاینده است. با این حال، گرسنگی و فقر غذایی به سختی به عنوان پدیده ای از واقعیت آلمان در درک عمومی و علمی در نظر گرفته می شود. این مقاله با این دیدگاه در تضاد است و بر اساس تقریب های تجربی نشان می دهد: گرسنگی و فقر غذایی در میانه جامعه مرفه فرضی ما وجود دارد. تقریباً هیچ مطالعه ای وجود ندارد که این را با داده های سخت تأیید کند، اما وجود دارد - و یکی از اهداف این مقاله نشان دادن این است - حقایق و ارقامی وجود دارد که باید جدی گرفته شوند که نشان می دهد: افرادی در کشور ما هستند که می توانند انجام دهند. بدون پشتیبانی نمی تواند آنها را به اندازه کافی تغذیه کند. این در مورد "چقدر" است، بلکه در مورد سوال "چه چیزی". ناتوانی در خوردن غذای مشابه دیگران نیز مسئله مشارکت در جامعه مصرفی متکثر و فردی است. مشارکت در غذا - که در قسمت دوم این مقاله با مثال بیرون رفتن برای غذا خوردن نشان داده شده است - یک دسترسی اجتماعی-وجودی به جامعه است که روز به روز افراد بیشتری از آن محروم می شوند. تافل پاسخی به فقر غذایی فزاینده در جامعه ما است. اما آنها همچنین نشان می‌دهند که سیاست و جامعه تاکنون چگونه به این مشکل انفجاری فزاینده واکنش نشان داده‌اند: این مشکل تفویض شده، نفی می‌شود و کسانی که تحت تأثیر قرار می‌گیرند انگ می‌شوند. این راهبردها - طبق پایان نامه - به افزایش بیشتر فقر غذایی در آلمان کمک می کند.

​Deutschland ist ein Land mit zunehmender sozialer Ungleichheit. Hunger und Ernährungsarmut aber gelten in der öffentlichen und wissenschaftlichen Wahrnehmung kaum als Phänomen bundesdeutscher Wirklichkeit. Dieser Beitrag widerspricht dieser Sichtweise und zeigt anhand empirischer Annäherungen: Es gibt Hunger und Ernährungsarmut mitten in unserer vermeintlichen Überflussgesellschaft. Es finden sich kaum Studien, die das mit harten Daten belegen, aber es gibt – und es ist ein Ziel dieses Beitrags, dies zu zeigen – ernst zu nehmende Zahlen und Fakten, die nahe legen: Es gibt Menschen in unserem Land, die sich ohne Unterstützung nicht ausreichend ernähren können. Es geht dabei um das „Wieviel“, aber auch um die Frage des „Was“. Nicht das Gleiche essen zu können wie andere, das ist in einer pluralisierten und individualisierten Konsumgesellschaft auch eine Frage von Teilhabe. Alimentäre Teilhabe – das zeigt der zweite Teil dieses Beitrags am Beispiel des Essengehens – ist ein sozial-existenzieller Zugang zu Gesellschaft, der immer mehr Menschen verwehrt ist. Tafeln sind eine Antwort auf die wachsende Ernährungsarmut in unserer Gesellschaft. An ihnen zeigt sich aber auch, wie Politik und Gesellschaft auf dieses brisanter werdende Problem bislang reagieren: es wird delegiert, negiert und die Betroffenen werden stigmatisiert. Diese Strategien – so die abschließende These – tragen bei zu einer weiteren Verstärkung von Ernährungsarmut in Deutschland.