Die tierische Zelle in Zellkultur

اولین تلاش‌های موفقیت‌آمیز برای رشد سلول‌های حیوانی خارج از ارگانیسم به اوایل این قرن برمی‌گردد. در سال 1907، هریسون با کاشت تکه‌های بافت از جنین‌های قورباغه موفق شد نشان دهد که در طول رشد جنینی، نوریت‌ها به عنوان امتداد سلول عصبی بدون دخالت سلول‌های دیگر تشکیل می‌شوند و همچنین می‌توان عملکرد سلولی خاصی را در خارج از کل مشاهده کرد. ارگانیسم [310,311]. علاوه بر این، CARREL توانست در سال 1912 نشان دهد که با استفاده از یک محلول غذایی مناسب و جایگزینی منظم آن، می توان کشت بافت حیوانی را در حالت تکثیر فعال و تکثیر سلولی برای مدت زمان طولانی نگه داشت [76]. روش کارل کاملاً مشابه روش هریسون بود: در هر دو مورد، کشت ها با قرار دادن یک قطعه کوچک از بافت در یک ژل - در یک مورد شامل مخلوطی از پلاسمای خون و عصاره جنین و در مورد دیگر از لنف قورباغه تهیه شد. با این حال، از نظر هدف، آزمون های توصیف شده از نظر اساسی با یکدیگر متفاوت هستند. هریسون به مطالعه یک عملکرد خاص در شرایط آزمایشگاهی توجه داشت، در حالی که تلاش‌های CARREL با هدف تداوم نامحدود تکثیر سلولی در خارج از کل ارگانیسم بود. به زودی مشخص شد که به طور کلی، عملکرد سلولی و تکثیر سلولی در شرایط آزمایشگاهی، تا حدی، فرآیندهای متضاد هستند. پس از اینکه تکه‌ای از بافت در ژل پلاسما کاشته شد، پس از مدت کوتاهی می‌توان بی‌نظمی فزاینده‌ای را مشاهده کرد، به‌ویژه در لبه‌های تکه بافت، به دلیل مهاجرت سلولی و تقسیم سلولی [520]. از دست دادن ساختار خاص معمولاً با از دست دادن عملکرد سلولی معمولی همراه است.

Die ersten erfolgreichen Versuche zur Züchtung tierischer Zellen außerhalb des Organismus reichen zurück in den Beginn unseres Jahrhunderts. 1907 gelang HARRI­ SON durch Explantation von Gewebsstücken aus Froschembryonen der Nachweis, daß in der Embryonalentwicklung die Neuriten als Fortsätze der Nervenzelle ohne Be­ teiligung anderer Zellen gebildet werden, und daß damit eine spezifische celluläre Funktion auch außerhalb des Gesamtorganismus zu beobachten ist [310,311]. Außer­ dem konnte CARREL 1912 zeigen, daß es bei Verwendung einer geeigneten Nährlö­ sung und deren regelmäßiger Erneuerung möglich ist, Kulturen tierischer Gewebe beliebig lange im Zustand aktiver Proliferation und Zellvermehrung zu erhalten [76]. Die Methodik CARRELS war derjenigen von HARRISON recht ähnlich: in bei den Fällen wurden die Kulturen durch Einbettung eines kleinen Gewebsstückes in ein Gel - im einen Fall bestehend aus einer Mischung von Blutplasma und Embryo­ extrakt, im anderen aus Froschlymphe - hergestellt. In der Zielsetzung jedoch unter­ scheiden sich die beschriebenen Versuche voneinander in grundsätzlicher Weise. HARRISON ging es um die Untersuchung einer spezifischen Funktion unter Bedingun­ gen in vitro, während CARRELS Bemühungen auf die unbeschränkte Fortsetzung der Zellvermehrung außerhalb des Gesamtorganismus ausgerichtet waren. Es zeigte sich schon bald, daß im allgemeinen Zellfunktion und Zell vermehrung in vitro gewissermaßen antagonistische Prozesse darstellen. Nach Explantation eines Gewebsstückes in einem Plasma-Gel läßt sich nämlich nach kurzer Zeit eine zuneh­ mende Desorganisation, vor allem an den Rändern des Gewebsstückes, durch Zell­ auswanderung und Zellteilung beobachten [520]. Mit dem Verlust der spezifischen Struktur geht dann meist auch ein Verlust der typischen Zellfunktionen einher.