Die Solidarität der modernen Gesellschaft: Der Diskurs um rationale oder normative Ordnung in Sozialtheorie und Soziologie des Wohlfahrtsstaats

همبستگی به عنوان "مفهوم نبرد" جامعه شناسی تازه تاسیس علیه مدل های اقتصادی کنش و نظم زمان ظهور کرد. جامعه شناسی مفاهیم خاص خود را از محدودیت های کنش یا نهادها، به ویژه با توجه به این مسئله که بازیگرانی با اهداف متفاوت و احتمالاً متضاد چگونه همکاری می کنند، توسعه داد. این کتاب توجیهات جامعه شناختی و اقتصادی نهادها را بازسازی می کند و دستاوردها و نیز محدود شدن سنت دورکیم-پارسون از یک سو و نظریه اجتماعی اقتصادی جدیدتر از سوی دیگر را نشان می دهد. این نشان می‌دهد که هر دو سنت فرض می‌کنند که نظریه کنش عقلانی ناقص است و این شکاف را با «نهادهایی» پر می‌کنند.
هر دو گفتمان نظم، دیدگاه دولت رفاه را نیز شکل می دهد، که همبستگی را در جامعه مدرن تجسم می بخشد، زیرا در مورد محدود کردن رفتار منفعت طلبانه و در مورد همکاری به نفع اهداف جمعی است. این کتاب درباره جامعه‌شناسی سیاسی، که منابع اخلاقی را اساس دولت رفاه می‌داند، توضیح می‌دهد و آن را با نتایج تئوری نهادی اقتصادی گسترش می‌دهد. بر اساس تمایز ایده‌آل-تیپیک بین کارکرد امنیت اجتماعی و بازتوزیع دولت رفاه، نیاز آن به ارزش به‌طور دقیق‌تر بومی‌سازی می‌شود و بازتوزیع درآمد به عنوان بعد همبستگی مورد بحث قرار می‌گیرد، زیرا در اینجا «منافع دیگران» در نظر گرفته می‌شود. .

Solidarität entstand als ‚Kampfbegriff’ der sich neu etablierenden Soziologie gegenüber den damaligen Handlungs- und Ordnungsmodellen der Ökonomie. Insbesondere am Problem, wie Akteure mit divergierenden und möglicherweise antagonistischen Zielen kooperieren, entwickelte die Soziologie eigene Konzepte zu Handlungsbegrenzungen oder Institutionen. Das Buch rekonstruiert soziologische und ökonomische Begründungen von Institutionen und zeigt die Leistungen wie auch die Engführungen der Durkheim-Parsons-Tradition einerseits, der neueren ökonomischen Sozialtheorie andererseits. Es zeigt, dass beide Traditionen von der Unvollständigkeit der Theorie rationalen Handelns ausgehen und mit ganz unterschiedlich konzipierten ‚Institutionen’ diese Lücke füllen.
Beide Ordnungsdiskurse prägen auch die Sicht des Sozialstaats, der Solidarität in der modernen Gesellschaft verkörpert, weil es um die Begrenzung eigennutzorientierten Verhaltens und um Kooperation zugunsten kollektiver Ziele geht. Das Buch kommentiert die politische Soziologie, die moralische Ressourcen als Basis des Sozialstaats sieht, und erweitert sie mit Ergebnissen der ökonomischen Institutionentheorie. Anhand der idealtypischen Unterscheidung zwischen Sozialversicherungs- und Umverteilungsfunktion des Sozialstaats wird dessen Wertbedarf genauer lokalisiert und Einkommensumverteilung als die solidarische Dimension diskutiert, da hier 'die Belange der Anderen' berücksichtigt werden.