Die Singulare Waffe: Was bleibt vom Atomzeitalter?

از هیروشیما، بمب اتمی یک سلاح منحصر به فرد در نظر گرفته شده است. تأثیرات آنها در مکان و زمان بدون قیاس است. یک تابو قدرتمند در کاربرد آنها نهفته است. مالکیت آنها فقط در پنج ایالت مجاز بود. در عین حال از همان ابتدا به لحاظ سیاسی و استراتژیک مورد استفاده قرار گرفت. "تعادل ترور" به نشانه عصر هسته ای تبدیل شد. به نظر می رسد پس از سال 1989 این تابو به تدریج در حال از بین رفتن است. تعداد کشورهایی که تسلیحات هسته ای دارند به کندی در حال افزایش است، اما در حال افزایش است. گروهی متشکل از دوازده دانشمند - فیزیکدانان، تکنسین‌های هسته‌ای، دانشمندان علوم سیاسی، مورخان و یک کارشناس حقوق بین‌الملل - در مورد جنبه‌های مختلف تز تکینگی بحث کرده‌اند و اکنون نتایج کار خود را در دوازده مقاله ارائه می‌کنند. هر نویسنده بر جنبه های مختلف تاکید دارد. بنابراین حجم نه حاوی راه حل های قطعی و نه حتی ساده است. این نشان می‌دهد که لغو سلاح‌های هسته‌ای، که بسیاری خواستار آن هستند، و در نتیجه پایان عصر هسته‌ای، تنها در صورتی امکان‌پذیر خواهد بود که به وضوح موانع سیاسی، نظامی، فنی و اجتماعی را که باید برطرف شوند، تشخیص دهیم.

از هیروشیما، بمب اتمی یک سلاح منحصر به فرد در نظر گرفته می شود. تأثیرات آنها در مکان و زمان بدون قیاس است. یک تابو قدرتمند در کاربرد آنها نهفته است. مالکیت آنها فقط در پنج ایالت مجاز بود. در عین حال از همان ابتدا به لحاظ سیاسی و استراتژیک مورد استفاده قرار گرفت. "تعادل ترور" به نشانه عصر هسته ای تبدیل شد. به نظر می رسد پس از سال 1989 این تابو به تدریج در حال از بین رفتن است. تعداد کشورهایی که تسلیحات هسته ای دارند به کندی در حال افزایش است، اما در حال افزایش است. گروهی متشکل از دوازده دانشمند - فیزیکدانان، تکنسین‌های هسته‌ای، دانشمندان علوم سیاسی، مورخان و یک کارشناس حقوق بین‌الملل - در مورد جنبه‌های مختلف تز تکینگی بحث کرده‌اند و اکنون نتایج کار خود را در دوازده مقاله ارائه می‌کنند. هر نویسنده بر جنبه های مختلف تاکید دارد. بنابراین حجم نه حاوی راه حل های قطعی و نه حتی ساده است. این نشان می‌دهد که لغو سلاح‌های هسته‌ای، که بسیاری خواستار آن هستند، و در نتیجه پایان عصر هسته‌ای، تنها در صورتی امکان‌پذیر خواهد بود که به وضوح موانع سیاسی، نظامی، فنی و اجتماعی را که باید برطرف شوند، تشخیص دهیم.

درباره مشارکت کنندگان:

Dr. لئوپولد بارلئون، اینگ.، مرکز تحقیقات هسته ای کارلسروهه

پروفسور. دکتر هانس یواخیم بیبر، مورخ دانشگاه کاسل

دکتر. اریک شوویستره، دانشمند علوم سیاسی، FU برلین/ سردبیر ZDF، رویترز، TAZ

Dr. کنستانزه آیزنبارت، مورخ، مرکز تحقیقات Evangelische Studiengemeinschaft Heidelberg

پروفسور. دکتر کریستوفر داز، دانشمند علوم سیاسی، بنیاد هسین برای تحقیقات صلح و درگیری، فرانکفورت

ویلهلم گملین، مهندس هوافضا، مدیر سابق EURATOM

پروفسور. دکتر اروین هاکل، دانشمند علوم سیاسی، دانشگاه کنستانز

پروفسور. دکتر مارتین کالینوفسکی، فیزیکدان هسته ای، مدیر مرکز کارل فردریش فون ویزساکر در دانشگاه هامبورگ

پروفسور. دکتر اگبرت کانکلیت، فیزیکدان هسته ای، TU Darmstadt

پروفسور. دکتر Thilo Marauhn، وکیل، دانشگاه Gießen

Dr. کریستوف پیستنر، فیزیکدان، Öko-Institut e. V. بخش فناوری هسته ای

Dr. اولریش راچ، فیزیکدان، مرکز تحقیقات Evangelische Studiengemeinschaft Heidelberg

Seit Hiroshima gilt die Atombombe als singuläre Waffe. Ihre Auswirkungen in Raum und Zeit sind analogielos. Ein mächtiges Tabu liegt auf ihrer Anwendung. Ihr Besitz war nur fünf Staaten erlaubt. Gleichzeitig wurde sie von Anfang an politisch und strategisch instrumentalisiert. Das „Gleichgewicht des Schreckens“ wurde zum Signum des Atomzeitalters. Nach 1989 scheint sich dieses Tabu allmählich aufzulösen. Die Zahl der Staaten, die über Nuklearwaffen verfügen, wächst langsam, aber sie wächst. Eine Gruppe von zwölf Wissenschaftlern - Physikern, Kerntechnikern, Politologen, Historikern und einem Völkerrechtler - hat die verschiedenen Aspekte der Singularitätsthese diskutiert und legt jetzt die Ergebnisse ihrer Arbeit in zwölf Aufsätzen vor. Jeder Autor betont andere Aspekte. Der Band enthält also weder abschließende noch gar einfache Lösungen. Er zeigt, dass die von Vielen geforderte Abschaffung der Kernwaffen und damit das Ende des Atomzeitalters erst möglich wird, wenn man die politischen, militärischen, technischen und sozialen Hindernisse klar erkennt, die es zu überwinden gilt.

Seit Hiroshima gilt die Atombombe als singuläre Waffe. Ihre Auswirkungen in Raum und Zeit sind analogielos. Ein mächtiges Tabu liegt auf ihrer Anwendung. Ihr Besitz war nur fünf Staaten erlaubt. Gleichzeitig wurde sie von Anfang an politisch und strategisch instrumentalisiert. Das „Gleichgewicht des Schreckens“ wurde zum Signum des Atomzeitalters. Nach 1989 scheint sich dieses Tabu allmählich aufzulösen. Die Zahl der Staaten, die über Nuklearwaffen verfügen, wächst langsam, aber sie wächst. Eine Gruppe von zwölf Wissenschaftlern - Physikern, Kerntechnikern, Politologen, Historikern und einem Völkerrechtler - hat die verschiedenen Aspekte der Singularitätsthese diskutiert und legt jetzt die Ergebnisse ihrer Arbeit in zwölf Aufsätzen vor. Jeder Autor betont andere Aspekte. Der Band enthält also weder abschließende noch gar einfache Lösungen. Er zeigt, dass die von Vielen geforderte Abschaffung der Kernwaffen und damit das Ende des Atomzeitalters erst möglich wird, wenn man die politischen, militärischen, technischen und sozialen Hindernisse klar erkennt, die es zu überwinden gilt.

Über die Beitragsautoren:

Dr. Leopold Barleon, Ing., Kernforschungszentrum Karlsruhe

Prof. Dr. Hans-Joachim Bieber, Historiker, Universität Kassel

Dr. Eric Chauvistré, Politikwissenschaftler, FU Berlin/ Redakteur ZDF, Reuters, TAZ

Dr. Constanze Eisenbart, Historikerin, Forschungsstätte der Evangelischen Studiengemeinschaft Heidelberg

Prof. Dr. Christopher Daase, Politikwissenschaftler, Hessische Stiftung Friedens- und Konfliktforschung, Frankfurt

Wilhelm Gmelin, Ing. Luft- und Raumfahrttechniker, ehem. Direktor der EURATOM

Prof. Dr. Erwin Häckel, Politikwissenschaftler, Universität Konstanz

Prof. Dr. Martin Kalinowski, Kernphysikerer, Direktor des Carl Friedrich von Weizsäcker-Zentrums der Universität Hamburg

Prof. Dr. Egbert Kankeleit, Kernphysiker em., TU Darmstadt

Prof. Dr. Thilo Marauhn, Jurist, Universität Gießen

Dr. Christoph Pistner, Physiker, Öko-Institut e. V. Bereich Nukleartechnik

Dr. Ulrich Ratsch, Physiker, Forschungsstätte der Evangelischen Studiengemeinschaft Heidelberg