Die kommunikative Konstruktion der Wirklichkeit

این کتاب با پیروی از پدیدارشناسی اجتماعی، ساخت‌گرایی اجتماعی و نقدهای جاری آن، نظریه‌ای جامعه‌شناختی از ساخت ارتباطی واقعیت را توسعه می‌دهد. به این منظور، فرآیند بنیادی کنش ارتباطی را از محدودیت آن به صرفاً زبانی و نمادین «گفت‌وگو درباره» رها می‌کند و آن را به عینیت‌هایی که شامل جسمانی بودن، عملکردی بودن و مادی بودن است، گسترش می‌دهد. بر این اساس، در بخش اول، یک نظریه رابطه‌ای از امر اجتماعی ارائه می‌شود. بخش دوم ابعاد مکانی و زمانی را که جوامع تجربی در آنها ساخته می‌شوند ترسیم می‌کند: نهادها، ساختارها و مشروعیت، نشانه‌ها، گفتمان‌ها و رسانه‌ها.

این واقعیت که نظریه اجتماعی اصلاً باید به کنش های ارتباطی روی بیاورد به دلیل اهمیت روزافزون و رسانه ای شدن آن از طریق دیجیتالی کردن، فعالیت های تعاملی و تغییر به کارهای ارتباطی است. این توسعه در بخش تشخیصی سوم به عنوان یک جامعه ارتباطی تحلیل می‌شود.

Im Anschluss an Sozialphänomenologie, den Sozialkonstruktivismus sowie dessen gegenwärtige Kritiken entwickelt das Buch eine soziologische Theorie der kommunikativen Konstruktion der Wirklichkeit. Die löst dazu den grundlegenden Prozess des kommunikativen Handeln aus seiner Beschränkung auf bloß sprachliches und zeichenhaftes „Reden über“ und weitet es auf Objektivationen aus, die Körperlichkeit, Performativität und Materialität einschließen. Auf dieser Grundlage wird im ersten Teil eine relationale Theorie des Sozialen entfaltet. Im zweiten Teil werden die räumlichen und zeitlichen Dimensionen skizziert, in denen die Konstruktion empirischer Gesellschaften erfolgt: Institutionen, Strukturen und Legitimationen, Zeichen, Diskurse und Medien.

Dass sich die Sozialtheorie überhaupt der kommunikativen Handlungen zuwenden muss, liegt in ihrer wachsenden Bedeutung und Mediatisierung durch Digitalisierung, Interaktivierung und den Wandel zur Kommunikationsarbeit begründet. Diese Entwicklung wird im dritten diagnostischen Teil als Kommunikationsgesellschaft analysiert.