Die, Grandpa, Die

پسر گم شده

در 28 نوامبر 2001، در شهرستان چستر، کارولینای جنوبی، پلیس یک کشف وحشتناک انجام داد. جو پیتمن 66 ساله و همسرش جوی 62 ساله به طرز وحشیانه ای با یک تفنگ ساچمه ای 410 کشته شدند و خانه آنها با اجساد داخل آن به آتش کشیده شد. نیسان رهیاب مشکی آنها گم شده بود. نوه 12 ساله آنها کریستوفر پیتمن نیز همینطور بود. چه بلایی سر پسر آمده بود؟ آیا او هنوز زنده بود - و اگر زنده بود، برای چه مدت؟ ساعت داشت تیک تیک می زد و زمان رو به اتمام بود.

Bad Seed

کریستوفر سالم و سلامت در یکی از شهرستان های همسایه پیدا شد. اما آسودگی به سوء ظن تبدیل شد زیرا او داستان غیرمحتمل مرد سیاهپوستی را تعریف کرد که پدربزرگ و مادربزرگش را کشته و او را ربوده بود. سرانجام پیتمن به قتل و فرار با خودروی شاسی بلند اعتراف کرد. در فوریه 2005، او به عنوان بزرگسال محاکمه شد. وکلای مدافع ادعا کردند که پیتمن از داروی تجویزی زولافت خلاص شده است. این بر عهده هیئت منصفه است که تصمیم بگیرد آیا پسری که کشته است باید با مجازات مرد مواجه شود یا خیر. . .

16...

Missing Boy

On November 28, 2001, in Chester County, South Carolina, police made a grisly discovery. Joe Pittman, 66, and his wife Joy, 62, had been brutally slain with a .410 shotgun and their house set afire with the bodies inside. Their black Nissan Pathfinder was missing. So was their 12-year-old grandson, Christopher Pittman. What had become of the boy? Was he still alive—and if so, for how long? The clock was ticking and time was running out.

Bad Seed

Christopher was found safe and sound in a neighboring county. But relief turned to suspicion as he told an improbable tale of a black man who'd killed his grandparents and kidnapped him. Eventually, Pittman confessed to the slayings and to fleeing in the SUV. In February 2005, he was tried as an adult. Defense lawyers claimed Pittman had been unhinged by the prescription drug Zoloft. It would be up to a jury to decide whether the boy who killed would have to face a man's punishment. . .

16...