Die Bundeswehr als Instrument deutscher Außenpolitik

چرا بوندسوهر هنوز یک ابزار "عادی" سیاست خارجی نیست - علیرغم سومین اصلاحات اساسی در تقریباً 20 سال گذشته؟ پاسخ در کتاب اولف فون کراوز، ژنرال بازنشسته، دانشمند علوم سیاسی و اقتصاددان آمده است: برای چندین دهه، ویژگی‌های ساختاری مورد استفاده برای «محصور کردن» نیروهای مسلح جدید در زمان تأسیس بوندس‌ور، و همچنین رد اجتماعی گسترده ارتش، از انطباق با گستره وسیع وظایف پس از پایان درگیری شرق و غرب جلوگیری کرد یا مانع شد. نویسنده روند دشوار غلبه بر موانع حقوقی، سیاسی و تاریخی را برای استفاده «عادی» از ارتش به عنوان ابزار سیاست خارجی دنبال می‌کند و توضیح می‌دهد که چگونه موقعیت‌ها در سیاست و جامعه - اهداف سیاسی داخلی، پوشش پتانسیل‌های ارتش خشونت، تفکر قدرت مدنی و کسری در تعریف منافع آلمان - به قیمت از دست دادن آمادگی عملیاتی و اثربخشی رزمی نیروهای مسلح تمام می‌شود.

Warum ist die Bundeswehr immer noch kein „normales“ Instrument der Außenpolitik – trotz der dritten grundlegenden Reform in knapp 20 Jahren? Die Antwort gibt das Buch von Ulf von Krause, Generalleutnant a.D., promo­vierter Politikwissenschaftler und Ökonom: über Jahrzehnte ver- bzw. behinderten die bei Gründung der Bundeswehr zur „Einhegung“ der neuen Streit­kräfte gesetzten Strukturmerkmale sowie eine verbreitete gesellschaftliche Ablehnung des Militärischen die Anpassung an das erweiterte Aufgabenspektrum nach Ende des Ost-West-Konflikts. Der Autor zeichnet den mühsamen Prozess der Überwindung juristischer, politischer und historischer Hindernis­se für eine „normale“ Nutzung von Militär als Instrument der Außenpolitik nach und beschreibt, wie Positionen in Politik und Gesellschaft – innenpoli­tische Ziele, Vertuschen des Gewaltpotentials von Militär, Zivilmachtdenken und Defizite in der Definition deutscher Interessen – tendenziell auf Kosten von Einsatzbereitschaft und Kampfkraft der Streitkräfte gingen.