Die Biokompatibilität peritonealer Adhäsionsbarrieren: Histologie, Immunhistochemie und Ultrastruktur der Gewebe-Material-Interaktion

Volker H. Schmitt واکنش بافت به پنج ماده مانع را از نظر بافت‌شناسی، ایمونوهیستوشیمی و فراساختاری بررسی می‌کند. نویسنده می تواند نشان دهد که یافته فراساختاری با یافته ماکروسکوپی همبستگی دارد، موثرترین مانع بیشترین میزان remesothelialization را نشان داد. التهابی که قبلا منفی تفسیر می شد با تشکیل چسبندگی کمتر همراه بود. هیچ ارتباطی بین حضور ماکروفاژهای CD68 مثبت و پاسخ بافت وجود نداشت. چنین تحقیقاتی در مورد زیست سازگاری و مورفولوژی سطح برای توسعه بیشتر رویکردهای مبتنی بر مواد به دور از موانع فیزیکی صرف به سمت مواد زیستی کاربردی در مفهوم مهندسی بافت ضروری است. این معاینه عملی و گسترده است، زیرا چسبندگی صفاقی ناشی از آسیب سروزی یک عارضه مکرر در جراحی شکم است.

Volker H. Schmitt untersucht die Gewebereaktion auf fünf Barrierematerialien histologisch, immunhistochemisch und ultrastrukturell. Der Autor kann zeigen, dass der ultrastrukturelle Befund mit dem makroskopischen Ergebnis korreliert, die effektivste Barriere zeigte das größte Ausmaß an Remesothelialisierung. Eine bislang als negativ interpretierte Inflammation ging mit geringerer Adhäsionsbildung einher. Es gab keine Korrelation zwischen dem Vorhandensein CD68-positiver Makrophagen und der Gewebereaktion. Solche Untersuchungen der Biokompatibilität und Oberflächenmorphologie sind essentiell für die Weiterentwicklung materialbasierter Ansätze, weg von rein physikalischen Barrieren hin zu funktionalen Biomaterialien im Sinne des Tissue Engineering. Diese Untersuchung ist praxisnah und weiterführend, da durch serosale Schädigung entstehende peritoneale Adhäsionen eine häufige Komplikation in der Abdominalchirurgie darstellen.