دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: فلسفه ویرایش: نویسندگان: Béatrice Lienemann سری: Hypomnemata 184 ISBN (شابک) : 3525252757, 9783525252758 ناشر: Vandenhoeck & Ruprecht سال نشر: 2010 تعداد صفحات: 418 زبان: German فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 3 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Die Argumente des Dritten Menschen in Platons Dialog »Parmenides«: Rekonstruktion und Kritik aus analytischer Perspektive به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب Arguments of the Third Person در گفتگوهای پارلماند افلاطون: بازسازی و انتقاد از دیدگاه تحلیلی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
خلاصه انگلیسی: The Third Man Arguments مخالفت های اساسی علیه نظریه اشکال وارد می کند. بازسازی رسمی معتبر استدلال ها و تحلیل مقدمات ضمنی نشان خواهد داد که افلاطون چگونه می توانست به استدلال ها پاسخ دهد. متن آلمانی. توضیحات انگلیسی: دو استدلال مرد سوم در گفت و گوی افلاطون پارمنیدس بخش مرکزی نقد ایده ها است. هدف نقد این فرضیه است که افلاطون به سقراط اجازه می دهد در گفت و گوهای میانی توسعه یابد. اگر ایرادها قوی بودند، این بدان معناست که افلاطون مشکلاتی را در فرضیه ایده تشخیص داده و احساس می کند که مجبور است آن را اصلاح یا کنار بگذارد. به نظر می رسد که خیلی به درک صحیح از استدلال ها بستگی دارد، اما نظرات در این مورد بسیار متفاوت است. برخی ایرادات را کنایه یا شوخی محض می دانند، برخی دیگر استدلال ها را معتبر می دانند و ادعا می کنند که افلاطون پس از پارمنیدس از پذیرش عقاید صرف نظر کرده است. موضع سوم، که در مطالعه نیز نشان داده شده است، قانع کننده تر است. بر این اساس، اگرچه استدلال ها ایرادات جدی هستند، اما افلاطون توانست آنها را رد کند. برای نشان دادن این موضوع، کار با ارائه بازسازیهای معتبر رسمی از استدلالها آغاز میشود. سپس دو فرض ضمنی استدلال ها، فرض خود پیش بینی و فرض عدم هویت، مورد بررسی قرار می گیرد تا ببینیم که آیا افلاطون این مفروضات را داشته است، چگونه باید آنها را بر اساس او درک کرد و چه تغییراتی می توانست و باید در این مفروضات ایجاد می کرد. دو استدلال توسل برای دفع معلوم می شود که هر دو فرض را می توان به درستی به افلاطون نسبت داد. استدلال دوم، مبتنی بر مقایسه رابطه ایده ها با مشارکت کنندگان آنها با کهن الگو و شباهت، روشن می کند که چگونه فرض غیرهویت یا فرض یک بر چند باید درک می شد تا از این موضوع حمایت شود. استدلال هایی برای بی ضرر نشان دادن
English summary: The Third Man Arguments raise substantial objections against the theory of Forms. A formally valid reconstruction of the arguments and an analysis of the implicit premises will show how Plato could have answered the arguments. German text. German description: Die beiden Argumente des Dritten Menschen in Platons Dialog Parmenides sind zentraler Bestandteil der Ideenkritik. Die Kritik zielt auf die Ideenhypothese, die Platon Sokrates in den mittleren Dialogen entwickeln lasst. Waren die Einwande schlagkraftig, hiesse dies, dass Platon Schwierigkeiten der Ideenhypothese erkannt hat und sich gezwungen sah, sie zu modifizieren oder aufzugeben. Viel scheint an einem korrekten Verstandnis der Argumente zu hangen, die Meinungen dazu gehen hingegen stark auseinander. Manche halten die Einwande fur pure Ironie oder einen Witz, andere fassen die Argumente als stichhaltig auf und behaupten, Platon habe nach dem Parmenides auf die Ideenannahme verzichtet. Uberzeugender ist eine dritte Position, die auch in der Studie vertreten wird. Demnach sind die Argumente zwar ernstzunehmende Einwande, die Platon aber parieren konnte. Um dies zu zeigen, beginnt die Arbeit mit der Prasentation von formal gultigen Rekonstruktionen der Argumente. Danach werden die beiden impliziten Annahmen der Argumente, die Selbstpradikationsannahme und die Nichtidentitatsannahme, untersucht, um zu sehen, ob Platon diese Annahmen vertreten hat, wie sie ihm zufolge zu verstehen sind und welche Veranderungen er daran hatte vornehmen konnen und mussen, um die beiden Regressargumente abzuwehren. Dabei zeigt sich, dass beide Annahmen Platon zu Recht zugeschrieben werden konnen. Das zweite Argument, das auf dem Vergleich des Verhaltnisses der Ideen zu ihren Teilhabern mit jenem zwischen Urbild und Abbild fusst, gibt indes Aufschluss daruber, in welcher Weise entweder die Nichtidentitatsannahme oder die Eines-uber-Vielem-Annahme verstanden werden mussten, um die Argumente unschadlich zu machen.