Die Architektonik des Menschlichen Stirnhirns: Zugleich eine Darstellung der Prinzipien Seiner Gestaltung als Spiegel der Stammesgeschichtlichen Differenzierung der Grosshirnrinde

مطالعات ارائه شده بر روی مغز پیشانی انسان در آغاز سال 1958 توسط زوج محقق مسن C:EciLE و ÜSKAR VoGT در موسسه تحقیقات مغز و زیست شناسی عمومی در Neustadt در جنگل سیاه آغاز شد. بنابراین آنها در مدرسه ای شروع کردند که به دبیرستان تحقیقات دقیق معماری آلمانی در مورد مغز تبدیل شده بود. این تحقیقات در مرکز تحقیقاتی فرانکفورت برای آسیب شناسی مغز و آسیب شناسی روانی زیر نظر KARL KLEIST، روانپزشک بزرگ و آسیب شناس مغز که علاوه بر درمان سیستماتیک خود با روان پریشی ها، بخش بزرگی از کار جامع زندگی خود را به سوالات مربوط به طبقه بندی عملکردهای مغز و تا حد زیادی به محرکی برای تحقیقات معماری در قشر مغز تبدیل شده است. تشکر ویژه من از بنیاد تحقیقات آلمان به خاطر امکان کار علمی من در مرکز تحقیقات فرانکفورت است. هر دو معلم، ÜSKAR VoGT و KARL KLEIST، قرار نبودند تا پایان کار مغزی پیشانی من را ببینند، که در آن نقش فعالی داشتند - که به خاطر آن بسیار مدیون آنها هستم. با آنها آخرین نمایندگان بزرگ یک دوره بزرگ از تحقیقات مغز آلمان درگذشت. نتایج ارائه شده اساساً با استفاده از ابزار قدیمی معماری به دست آمده است. از این گذشته، اینها برای سنتز در حال انتظار سیتو و میلوآرشیکتتونیک استفاده شدند. با این حال، همانطور که امیدوارم بتوان جنبه های جدیدی از موضوع شکننده تحقیق به دست آورد، این تنها به این دلیل امکان پذیر بود که مشکل رشدی ذاتی در قشر مغز از همان ابتدا مشاهده شد.

Die vorgelegten Untersuchungen über das menschliche Stirnhirn wurden zu Beginn des Jahres 1958 unter dem greisen Forscherehepaar C:EciLE und ÜSKAR VoGT im Institut für Hirnforschung und allgemeine Biologie in Neustadt im Schwarzwald begonnen. Sie nahmen also ihren Ausgang an jener Lehrstätte, die zur hohen Schule der strengen deutschen architektonischen Erforschung des Ge­ hirns geworden war. Ihre Fortsetzung und Abschluß fanden diese Untersuchungen an der Frankfurter Forschungsstelle für Gehirnpathologie und Psychopathologie unter KARL KLEIST, dem großen Psychiater und Hirnpathologen, der ja neben seiner systematischen Bearbeitung der Psychosen einen großen Teil seines um­ fassenden Lebenswerkes Fragen der Zuordnung der Hirnfunktionen gewidmet hat und zum großen Anreger der architektonischen Erforschung der Hirnrinde gewor­ den ist. Der Deutschen Forschungsgemeinschaft gilt mein besonderer Dank, daß sie meine wissenschaftlichen Arbeiten an der Frankfurter Forschungsstelle er­ möglichte. Beide Lehrer, ÜSKAR VoGT und KARL KLEIST, sollten den Abschluß meiner Frontalhirnarbeit, an der sie tätigen Anteil genommen hatten - wofür ich ihnen sehr viel Dank schulde-, nicht mehr erleben. Mit ihnen starben die letzten großen Vertreter einer großen Epoche der deutschen Hirnforschung. Die dargestellten Ergebnisse wurden im wesentlichen noch mit den alten Mit­ teln der Architektonik gewonnen. Immerhin wurden diese zu der noch ausstehenden Synthese von Cyto- und Myeloarchitektonik verwendet. Wenn es jedoch gelungen ist, dem spröden Forschungsgegenstand, wie ich hoffe, neue Seiten abzugewinnen, so war dies nur möglich, weil von vornherein in der Hirnrinde das innewohnende Entwicklungsproblem gesehen worden ist.