دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: 1
نویسندگان: Malcolm Andrews
سری:
ISBN (شابک) : 0199651590, 9780199651597
ناشر: Oxford University Press
سال نشر: 2013
تعداد صفحات: 208
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 2 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Dickensian Laughter: Essays on Dickens and Humour به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب خنده دیکنزیان: مقاله هایی درباره دیکنز و شوخ طبعی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
دیکنز چگونه خوانندگان خود را می خنداند؟ ویژگی متمایز طنز
دیکنزی چیست؟ اینها سوالاتی است که در این کتاب در مورد موضوعی
بررسی شده است که به طرز عجیبی در مطالعات انتقادی در نیم قرن
گذشته مورد غفلت قرار گرفته است. جان فورستر دوست و زندگی نامه
نویس دیکنز اعلام کرد: "ویژگی برجسته او طنز بود." در پایان کار
دیکنز، او به عنوان "بزرگترین طنزپرداز انگلیسی از زمان شکسپیر"
تحسین شد. در سال 1971، فیلیپ کالینز، منتقد دهههای اخیر
انتقادات دیکنز را بررسی کرد و پرسید: «از چند بحث درباره دیکنز
در مجلات علمی میتوان حدس زد که (همانطور که خود دیکنز فکر
میکرد) شوخ طبعی ویژگی اصلی او و بالاترین استعداد او است؟ چهل
سال بعد، آن سوال بلاغی هیچ نیروی خود را از دست نداده است. چرا؟
شاید نبوغ دیکنز به عنوان یک طنزپرداز به سادگی بدیهی تلقی شود و
منتقدان ترجیح می دهند به دیگر دستاوردهای او روی آورند. یا شاید
تحلیل طنز بدون از بین بردن سرگرمی خیلی سخت باشد؟ دلیلش هرچه که
باشد، تحقیقات انتقادی پایدار در مورد آنچه که برای اکثر مردم
ادعای خاص دیکنز برای عظمت را تشکیل میدهد، بسیار اندک بوده
است.
این کتاب در قالب مجموعه ای از مقالات به بررسی و بازتاب تکنیک
های دیکنز برای خنداندن ما می پردازد. چگونه است که برخی از
رویدادهای مکتوب، یا گفتار، یا روایت «به کنار» میتوانند صفحه را
در آگاهی خواننده پرتاب کنند و او را به لبخند، قهقهه یا خندهای
از ته دل وادار کنند؟ سوال اصلی اینجاست. اولین رمان او،
مقالات Pickwick، در آن زمان به عنوان "رگ تازه ای از
شوخ طبعی" در ادبیات انگلیسی مورد تحسین قرار گرفت: ماهیت اجتماعی
طنز که این روش تجاری "دیکنزی" را پایه گذاری کرد چگونه بود.
خنداندن مردم؟ و چند نوع خنده در دیکنز وجود دارد؟ چه چیزی باعث
خنده خود دیکنز شد؟ تئوریهای ویکتوریایی و معاصر خنده میتوانند
بینشهای مفیدی در مورد این فرآیندها ارائه دهند - نظریه
ناسازگاری یا نظریه «تسکین» خنده، مسری بودن خنده (خنده به عنوان
یک «چسب اجتماعی»)، هنر زمانبندی کمیک، علم اعصاب خنده. این
ایدهها و ایدههای دیگر در این کتاب کوتاه که نه تنها رمانهای
دیکنز، بلکه نامهها و روزنامهنگاری او را نیز مورد توجه قرار
میدهد، مطرح شده است. و برای این منظور نقل قول های فراوانی وجود
دارد. هدف کتاب خنداندن خوانندگان و همچنین ترغیب آنها به انعکاس
خنده خود است. نه تنها برای دیکنزیها بلکه برای هر کسی که کنجکاو
است در مورد ماهیت خنده و چگونگی تحریک آن نیز جالب باشد.
How does Dickens make his readers laugh? What is the
distinctive character of Dickensian humour? These are the
questions explored in this book on a topic that has been
strangely neglected in critical studies over the last half
century. Dickens's friend and biographer John Forster declared
that: 'His leading quality was Humour.' At the end of Dickens's
career he was acclaimed as 'the greatest English Humourist
since Shakespeare's time.' In 1971 the critic Philip Collins
surveyed recent decades of Dickens criticism and asked 'from
how many discussions of Dickens in the learned journals would
one ever guess that (as Dickens himself thought) humour was his
leading quality, his highest faculty?' Forty years later, that
rhetorical question has lost none of its force. Why? Perhaps
Dickens's genius as a humourist is simply taken for granted,
and critics prefer to turn to his other achievements; or
perhaps humour is too hard to analyse without spoiling the fun?
Whatever the reason, there has been very little by way of
sustained critical investigation into what for most people has
constituted Dickens's special claim to greatness.
This book is framed as a series of essays examining and
reflecting on Dickens's techniques for making us laugh. How is
it that some written incident, or speech, or narrative 'aside'
can fire off the page into the reader's conciousness and jolt
him or her into a smile, a giggle, or a hearty laugh? That is
the core question here. His first novel, Pickwick
Papers, was acclaimed at the time as having 'opened a
fresh vein of humour' in English literature: what was the
social nature of the humour that established this trademark
'Dickensian' method of making people laugh? And how many kinds
of laughter are there in Dickens? What made Dickens himself
laugh? Victorian and contemporary theories of laughter can
provide useful insights into these processes - incongruity
theory or the 'relief' theory of laughter, laughter's
contagiousness (laughter as a 'social glue'), the art of comic
timing, the neuroscience of laughter. These and other ideas are
brought into play in this short book, which considers not only
Dickens's novels but also his letters and journalism. And to
that end there are copious quotations. The aim of the book is
to make readers laugh and also to prompt them to reflect their
laughter. It should have an interest not only for Dickensians
but for anyone curious about the nature of laughter and how it
is triggered.