Dialogues with Marcel Duchamp

\"مارسل دوشان، یکی از هنرمندان پیشگام این قرن، آثار خود را از طریق مرزهای شبکیه ای که با امپرسیونیسم ایجاد شده بود، به میدان t و امپرسیونیسم به حوزه t منتقل کرد، جایی که زبان، اندیشه و بینش بر یکدیگر تأثیر می گذارند، در آنجا شکل تغییر می کند. از طریق فعل و انفعال پیچیده ای از مواد ذهنی و فیزیکی جدید، که بسیاری از جزئیات فنی، ذهنی و بصری را که در هنرهای اخیر یافت می شود، بشارت می دهد... در دهه 1920، دوشان دست کشید و نقاشی را کنار گذاشت. او اجازه داد، شاید آن را تشویق به اسطوره شناسی همراه کرد. یک نفر به تصمیم خود فکر کرد، تمایل او به این توقف. با این حال یک بار گفت که اینطور نیست. او از شکستن پا صحبت کرد. او گفت: «تو نمی‌خواهی این کار را انجام دهی.» شیشه بزرگ. گلخانه ای برای شهود او. ماشین‌های وابسته به عشق شهوانی، عروس، در یک قفس آشکار نگهداری می‌شوند. «تصویر خنده‌دار». ارجاعات متقابل آن از بینایی و فکر، تمرکز در حال تغییر چشم‌ها و ذهن، حس تازه‌ای به زمان و فضایی که ما اشغال کرده‌ایم می‌دهد، هر چیزی را نفی می‌کند. توجه به هنر به عنوان حمل و نقل در این بخش از دیدگاه جدید هیچ پایانی در نظر گرفته نشده است. \"در پایان شما علاقه خود را از دست می دهید، بنابراین من نیازی به اتمام آن احساس نکردم.\" او اعلام کرد که می خواهد هنر را (\"برای خودم\") بکشد، اما تلاش های مداوم او برای از بین بردن چارچوب های مرجع، تفکر ما را تغییر داد و جدید را ایجاد کرد. واحدهای فکری، \"فکری جدید برای آن شی\". جامعه هنری حضور و غیاب دوشان را احساس می کند. او شرایط حضور در اینجا را تغییر داده است.\"--جاسپر جانز، از مارسل دوشان: قدردانی

”Marcel Duchamp, one of this century’s pioneer artists, moved his work through the retinal boundaries which had been established with impressionism into t field with impressionism into t field where language, thought and vision act upon one another, There it changed form through a complex interplay of new mental and physical materials, heralding many of the technical, mental and visual details to be found in more recent art...In the 1920s Duchamp gave up, quit painting. He allowed, perhaps encouraged, the attendant mythology. One thought of his decision, his willing this stopping. Yet on one occasion, he said it was not like that. He spoke of breaking a leg. ’You don’t mean to do it,’ he said.The Large Glass. A greenhouse for his intuition. Erotic machinery, the Bride, held in a see-through cage—’a Hilarious Picture.’ Its cross references of sight and thought, the changing focus of the eyes and mind, give fresh sense to the time and space we occupy, negate any concern with art as transportation. No end is in view in this fragment of a new perspective. ’In the end you lose interest, so I didn’t feel the necessity to finish it.’He declared that he wanted to kill art (’for myself’) but his persistent attempts to destroy frames of reference altered our thinking, established new units of thought, ’a new thought for that object.’The art community feels Duchamp’s presence and his absence. He has changed the condition of being here.”--Jasper Johns, from Marcel Duchamp: An Appreciation