Dialogue on the infinity of love

تولیا دآراگونا (1510-1556) که به‌عنوان یک مودبان و شاعر، و به‌عنوان زنی با هوش و ذکاوت فوق‌العاده تجلیل می‌شود، وارد بحث در مورد اخلاق عشقی شد که بهترین و مشهورترین عقل‌های مرد قرن شانزدهم را درگیر خود کرد. ایتالیا گفت و گو در مورد بی نهایت عشق اولین بار در ونیز در سال 1547 منتشر شد، اما هرگز قبل از آن به زبان انگلیسی منتشر نشده بود، زن را به جای مرد به عنوان مناقشه اصلی در مورد اخلاق عشق معرفی می کند.

تولیا دآراگونا که از نظر جنسی آزاد و از نظر مالی مستقل بود، جرأت کرد و استدلال کرد که تنها شکل اخلاقی عشق بین زن و مرد، عشقی است که هم نیازهای نفسانی و هم نیازهای روحی نوع بشر را تشخیص دهد. او با اعلام انگیزه‌های جنسی اساساً سرکوب‌ناپذیر و بی‌سرزنش، ارتدوکس مذهبی و افلاطونی زمان خود را به چالش کشید، که هر گونه تجربه نفسانی را محکوم می‌کرد، عقلانیت زنان را انکار می‌کرد، و زنانگی را به قلمرو جسمانی و گناه تنزل می‌داد. او استدلال می‌کرد که انسان‌ها از جسم و روح، حس و عقل تشکیل شده‌اند و عشق شرافتمندانه باید مبتنی بر این طبیعت واقعی باشد.

آراگونا با افشای زن‌ستیزی درونی نظریه‌های رایج عشق، همه زنان را تبرئه می‌کند و خواستگاری می‌کند. اخلاق عشقی که آنها را به برابری فکری و جنسی با مردان باز می گرداند. از طریق استدلال تیز آراگونا، حس کنایه و شوخ طبعی او، و مهارت زبانی مشهور او، تصویری نادر از یک زن باهوش و متفکر آشکار می شود که با کلیشه های قرن شانزدهمی از زنان و تمایلات جنسی مبارزه می کند.

Celebrated as a courtesan and poet, and as a woman of great intelligence and wit, Tullia d'Aragona (1510–56) entered the debate about the morality of love that engaged the best and most famous male intellects of sixteenth-century Italy. First published in Venice in 1547, but never before published in English, Dialogue on the Infinity of Love casts a woman rather than a man as the main disputant on the ethics of love.

Sexually liberated and financially independent, Tullia d'Aragona dared to argue that the only moral form of love between woman and man is one that recognizes both the sensual and the spiritual needs of humankind. Declaring sexual drives to be fundamentally irrepressible and blameless, she challenged the Platonic and religious orthodoxy of her time, which condemned all forms of sensual experience, denied the rationality of women, and relegated femininity to the realm of physicality and sin. Human beings, she argued, consist of body and soul, sense and intellect, and honorable love must be based on this real nature.

By exposing the intrinsic misogyny of prevailing theories of love, Aragona vindicates all women, proposing a morality of love that restores them to intellectual and sexual parity with men. Through Aragona's sharp reasoning, her sense of irony and humor, and her renowned linguistic skill, a rare picture unfolds of an intelligent and thoughtful woman fighting sixteenth-century stereotypes of women and sexuality.