Diagrams of Power in Benjamin and Foucault: The Recluse of Architecture

فرض کلی این کتاب این است که بحث و نقد در گفتمان های معماری و شهرسازی تمرکز اصلی خود را بر درگیری با فرم دارد، به ویژه به این معنا که برنامه ریزی و معماری در رابطه با فرم ها به چه معناست. آنها می گیرند، و چگونه معانی یا محتوای آنها (آنچه "حاوی" است) در رابطه با فرم به عنوان ظرف در نظر گرفته می شود. در حالی که در 20 سال گذشته آثار انتقادی قابل توجهی در این رشته‌ها منتشر شده است که مرتبط با نوشته‌های والتر بنجامین و میشل فوکو است، هیچ نشانی از اتفاق همزمان یک شخصیت معماری در کار بنیامین و فوکو وجود ندارد. برای هر یک از بحث های آنها در مورد ظهور مدرنیته محوری است: پاساژ برای بنیامین و زندان پانوپتیک برای فوکو نقشی موازی دارند. به تعبیر فوکو، پانوپتیسیسم «نمودار قدرت» است. مشابه، برای بنیامین، درک او از "صورت فلکی" است. در نوشته‌های معماری جدیدتر، مفهوم نمودار به عنوان یک موتیف کلیدی ظاهر شده است. با این حال، و تا آنجایی که ظاهراً به جنبه‌هایی از کار فوکو، همراه با ژیل دلوز مربوط می‌شود، این مفهوم از «نمودار»، در بیشتر موارد، به معنای بازگرداندن نازک هندسه به عنوان ایده است. این کتاب تأکیدی را که به شکل‌گیری در فلسفه فرهنگی مدرنیته داده شده است، جبران می‌کند و - به ویژه با توجه به معماری و شهرسازی - بر عاملیت نیرویی تأثیر می‌گذارد که خوانش ظرفیت‌های تولیدی آنها را به‌عنوان فناوری‌های قدرت باز می‌کند. این کتاب برای دانشجویان و دانش پژوهان نظریه انتقادی پساساختارگرا، معماری و مطالعات شهری مرتبط است.

«این کتابی درباره فوکو و بنیامین و مبتنی بر دانش عمیق و تأمل در آثار آنها است، اما همچنین زیربنای دانشی چشمگیر است. تأملاتی درباره هگل و هایدگر (مرکز نویسنده) و دریدا، همراه با کی یرکگور و دیگران وجود دارد. این منجر به یک بحث غنی و پیشنهادی می شود ... در اجرای یک گفتگوی فضایی-معماری-سیاسی بین فوکو و بنجامین. >نمودارهای قدرت در بنجامین و فوکو، گوشه نشین معماری دو بازیگر برجسته خود را در کنار هم قرار داده و مورد بازجویی قرار می دهد تا از و از طریق آنها نظریه ای از معماری را استخراج کند، که از گوشه نشینی آن جدایی ناپذیر است. در انجام این کار، مجموعه ای از ارتباطات پیچیده را با مخاطبان و الهامات مختلف آنها، هگل، هایدگر، دریدا، کابالا، آگامبن، تمثیل، مارکس، دلوز، کلوسوفسکی، تراژدی، سرمایه داری، مدرنیته و غیره شرح می دهد. لیست طولانی و چشمگیر است. این نه تنها با مدرک تحصیلی بسیار بالا انجام می شود، بلکه به شیوه ای سبک، شفاف و بسیار قانع کننده با صدایی شخصی و معتبر ارائه می شود. گوشه نشین، خود شکل تقلید است، ظاهر یک عقب نشینی، همیشه یک ویرانه. این کتاب نه تنها به خوانش بسیار زیرکانه از ابژه‌های فلسفی خود کمک می‌کند، بلکه هستی‌شناسی منزوی را از طریق آشکار شدن خود به نمایش می‌گذارد، و به طور همزمان معنای معماری را «به‌عنوان» آشکار و پنهان می‌کند، به طوری که ما نه تنها معنای آن را درک می‌کنیم، بلکه تفاوت ضربان دار شیء کتاب را طوری احساس کنید که گویی در درون ما زنده است."
- استفان زپکه، محقق مستقل، وین

This book’s overarching premise is that discussion and critique in the discourses of architecture and urbanism have their primary focus on engagements with form, particularly in the sense of the question as to what planning and architecture signify with respect to the forms they take, and how their meanings or content (what is “contained”) is considered in relation to form-as-container.  While significant critical work in these disciplines has been published over the past 20 years that engages pertinently with the writings of Walter Benjamin and Michel Foucault, there has been no address to the co-incidence in the work of Benjamin and Foucault of an architectural figure that is pivotal to each of their discussions of the emergence of modernity: The arcade for Benjamin and the panoptic prison for Foucault have a parallel role. In Foucault’s terms, panopticism is a “diagram of power.” The parallel, for Benjamin, would be his understanding of “constellation.”  In more recent architectural writings, the notion of the diagram has emerged as a key motif.  Yet, and in as much as it supposedly relates to aspects of the work of Foucault, along with Gilles Deleuze, this notion of “diagram” amounts, for the most part, to a thinly veiled reinstatement of geometry-as-idea.  This book redresses the emphasis given to form within the cultural philosophy of modernity and―particularly with respect to architecture and urbanism―inflects on the agency of force that opens a reading of their productive capacities as technologies of power. It is relevant to students and scholars in poststructuralist critical theory, architecture, and urban studies.

“This is a book about Foucault and Benjamin and it is grounded in a deep knowledge of and reflection upon their works, but it is also underpinned by an impressive erudition. There are reflections on Hegel and Heidegger (central to the author) and Derrida, along with Kierkegaard, and others. This leads to a rich and suggestive discussion … in staging a spatial-architectural-political conversation between Foucault and Benjamin.”
- Anonymous Reviewer

“Mark Jackson’s Diagrams of Power in Benjamin and Foucault, The Recluse of Architecture juxtaposes and interrogates its two leading actors so as to draw from and through them a theory of architecture, which is inseparable from its recluse. In doing so it elaborates a series of complex connections with their various interlocutors and inspirations, Hegel, Heidegger, Derrida, the Kabbalah, Agamben, allegory, Marx, Deleuze, Klossowski, tragedy, capitalism, modernity, and so on. The list is long and impressive. This is not only done with an extremely high degree of scholarship, but is presented in a light, lucid and very compelling manner in a voice both personal and authoritative. The recluse is the figure of mimesis itself, the appearance of a withdrawal, always already a ruin. This book not only contributes a highly astute reading of its philosophical objects, but it enacts the ontology of the recluse through its own unfolding, simultaneously revealing and withholding the meaning of architecture ‘as such’, so that we not only understand its meaning, but feel the pulsing differential of the book’s object as if it were alive within us.”
- Stephen Zepke, Independent Researcher, Vienna