Diagnostik des akuten Abdomens mit bildgebenden Verfahren: Ein klinisch-radiologisches Konzept

این کتاب برخاسته از آرزوی همکاران و کارمندانش، پروفسور دکتر. برای شاد کردن گرد فریدمن در تولد 60 سالگی اش. هدف پشت این مفهوم، ترسیم استفاده از روش‌های تصویربرداری در تشخیص شکم حاد و ارائه رادیولوژیست‌ها در آموزش تخصصی و در عمل حرفه‌ای آنها با چارچوبی مفهومی برای زندگی روزمره است. این امر بیشتر ضروری به نظر می رسد زیرا فرآیندهای تصویربرداری در حال پیشرفت فنی انفجاری هستند و اساساً چیزهای جدیدی ایجاد و هر سال اضافه می شود. استفاده معنادار و منطقی از این روش های تشخیصی صرفاً به دلیل تنوع احتمالات اجباری می شود. انتخاب مناسب و ترتیب کاربرد آنها به طور فزاینده ای برای رفاه بیمار و مدیریت تجاری قابل دوام اهمیت دارد. در نگاه اول، ممکن است تعجب آور به نظر برسد که جراح به عنوان تنها غیر رادیولوژیست در بین نویسندگان ظاهر شود و پیشگفتاری را بیان کند. با این حال، این ممکن است به این دلیل باشد که دکتری که در عمل جراحی فعال است، شریک طبیعی رادیولوژیست است و در جایی که دارو جدی گرفته می شود، ناگزیر باید یک رابطه همکاری نزدیک ایجاد شود. مهمتر از همه، جراح می تواند یافته های اشعه ایکس را تأیید کند یا خطاها را تشخیص دهد. تقریباً بیش از هر کس دیگری، او به تشخیص دقیق گونه، توصیف تشریحی-پاتولوژیک قبل از عمل، نمایش روابط همسایگی و ارزیابی‌های عملکردی، برای مثال با استفاده از روش‌های آنژیوگرافی وابسته است.

Das vorliegende Buch ist aus dem Wunsch seiner Kollegen und Mitarbeiter entstanden, Herrn Prof. Dr. Gerd Friedmann zum 60. Geburtstag eine Freude zu bereiten. Hinter dem Konzept steht die Absicht, den Einsatz bildgebender Verfahren in der Diagnostik des akuten Abdomens stichwortartig zu skizzieren und dem Röntgenologen in Fachausbildung und Berufsausübung ein Denk­ gerüst für den Alltag an die Hand zu geben. Dies erscheint um so notwen­ diger als die bildgebenden Verfahren in einer explosiven technischen Ent­ wicklung begriffen sind und jährlich grundlegend Neu es entsteht und hinzu­ kommen wird. Der sinnvolle und rationelle Einsatz dieser diagnostischen Methoden wird allein durch die Vielfalt der Möglichkeiten zwingend. Die richtige Auswahl und die Reihenfolge ihrer Anwendung sind zunehmend für das Wohl des Patienten und eine wirtschaftlich vernünftige Handhabung von Bedeutung. So mag es auf den ersten Blick erstaunlich sein, wenn der Chirurg als einziger Nichtröntgenologe im Kreise der Autoren erscheint und ein Geleit­ wort spricht. Dies kann seine Begründung aber darin haben, daß gerade der operativ tätige Mediziner der naturgegebene Partner des Röntgenologen ist und sich dort, wo die Medizin ernst genommen wird, zwangsläufig ein enges kooperatives Verhältnis ergeben muß. Vor allem ist der Chirurg in der Lage, Röntgenbefunde zu verifizieren oder Irrtümer aufzudecken. Wie kaum ein anderer ist seinerseits er auf eine exakte Artdiagnose, eine präoperative anatomisch-pathologische Beschreibung, die Darstellung von Nachbar­ schaftsbeziehungen und funktionelle Beurteilungen, beispielsweise durch angiographische Methoden, angewiesen.