Developments in Ionic Polymers—2

پلیمرهای یونی، مانند فیل‌ها، آسان‌تر از تعریف کردن آن‌ها قابل تشخیص هستند. چندین روش برای طبقه بندی تلاش شده است، اما هیچکدام به دلیل تنوع بسیار زیاد پلیمرهای یونی، که از پلی الکترولیت های آلی و محلول در آب، تا هیدروژل ها و لاستیک های یونومر کربوکسیلات، تا کانی های سیلیکات غیرآلی تقریبا غیرقابل نفوذ را شامل می شوند، کاملاً رضایت بخش نیستند. به همین دلیل، یک طبقه بندی کلی نه تنها دشوار است، بلکه حداقل کاربرد را دارد. با این حال، برخی از ویژگی های این مواد وجود دارد که باید برجسته شود. نقش ضدیون ها نقش مهمی دارد. این یون ها، به صورت منفرد یا به صورت خوشه، در تشکیل پیوندهای یونی که نقش ساختاری متفاوتی دارند، شرکت می کنند. اغلب آنها به عنوان اتصالات عرضی عمل می کنند، اما در هالاتو پلیمرها، پیوندهای یونی بخشی جدایی ناپذیر از خود ستون فقرات پلیمری را تشکیل می دهند. برعکس، در پلیمرهای حاوی پیوندهای عرضی کووالانسی، مانند رزین‌های تبادل یونی، متقابل‌ها عملاً هیچ نقش ساختاری ایفا نمی‌کنند، زیرا آنها در ساختارهای قفس‌مانند بدون تأثیر بر اتصال عرضی ساکن می‌شوند و به آسانی مبادله می‌شوند. آنها را شاید بتوان به عنوان پلیمرهای حاوی یون به جای پلیمرهای یونی ساختاری توصیف کرد. عامل مهم دیگر نقش آب در پلیمرهای یونی است. وجود پیوندهای یونی به این معنی است که تمایل این مواد به تعامل با آب وجود دارد. جایی که پلیمر یونی دارای نسبت بالایی از واحدهای یونی است، به عنوان یک هیدروژل عمل می کند و ممکن است بسیار محلول باشد. چنین فعل و انفعالاتی با آب با کاهش محتوای یونی به شدت کاهش می یابد، اگرچه حتی در این صورت آب می تواند به عنوان یک نرم کننده عمل کند.

Ionic polymers, like elephants, are easier to recognise than to define. Several methods of classification have been attempted but none is wholly satisfactory because of the extreme diversity of ionic polymers, which range from the organic, water-soluble polyelectrolytes, through hydrogels and ionomer carboxylate rubbers, to the almost infusible inorganic silicate minerals. For this reason, a general classification is not only difficult, but has minimal utility. However, there are some characteristics of these materials that should be highlighted. The role of counterions is the significant one. These ions, either singly or as clusters, take part in the formation of ionic bonds which have a varying structural role. Often they act as crosslinks, but in the halato-polymers the ionic bonds form an integral part of the polymer backbone itself. Conversely, in polymers contain­ ing covalent crosslinks, such as the ion-exchange resins, the coun­ terions have virtually no structural role to play, since they dwell in cage-like structures without affecting the crosslinking, and are readily exchanged. They are, perhaps, best described as ion-containing polymers rather than structural ionic polymers. Another crucial factor is the role of water in ionic polymers. The presence of ionic bonds means that there is a tendency for these materials to interact with water. Where the ionic polymer contains a high proportion of ionic units, it acts as a hydrogel and may be highly soluble. Such interactions with water decrease sharply as the ionic content is reduced, though even then water can act as a plasticiser.