Development and Disaster Management

این کتاب رابطه بین بلایا و توسعه را از طریق مطالعه فرهنگی-اجتماعی جغرافیای انسانی و نهادهای حاکمیتی برجسته می‌کند. این مطالعه علت، زمینه و پیامدهای بلایای طبیعی در یکی از شکننده ترین مناطق هیمالیا در هند است. این کتاب این واقعیت را ثابت می کند که مدیریت بلایا در چارچوب حکمرانی خوب ساخته شده است که بدون آن معنایی ندارد. به دلیل فقدان حکمرانی مؤثر و پاسخگو، توسعه عقب مانده است و حتی با وجود اینکه فراوانی بلایا در حال افزایش است، برای بازطراحی چارچوب های توسعه برای جلوگیری از خسارات متعاقب کار چندانی انجام نمی شود. علاوه بر این، فقدان تقریباً حمایت دولتی در هنگام بلایای مکرر، جوامع به طور انباشته به مخازن نوآوری برای مقابله با بلایا تبدیل شده اند. طرح‌های تاب‌آوری نیازی به پیروی از مدل‌های کاشته‌شده ندارند، اما ممکن است تنها در صورتی مقرون به صرفه باشند که از رویکرد پایین به بالا استفاده کنند. همانطور که این منطقه از نظر فرهنگی متنوع است، چالش‌هایی که جوامع محلی با آن مواجه می‌شوند نیز از نظر ایجاد تاب‌آوری در برابر هر فاجعه‌ای است. علیرغم بیش از یک دهه قانون مدیریت بلایا (DMA) در سال 2005، اکثر ایالت های این حاشیه شمال شرقی هند همچنان منتظر اجرای آن فراتر از ساختارها و ادارات هستند. این کتاب پیشنهاد می‌کند که اقدام فوری مطابق با DMA 2005 برای هماهنگی بین سازمانی، مشارکت فعال حکومت محلی، بسیج سازمان‌های مبتنی بر جامعه (CBOs) و آموزش مبتنی بر برنامه درسی در هر مؤسسه دانشگاهی و فنی لازم است. دولت‌های این ایالت‌های شمال شرقی هند باید مسئولیت‌پذیری مقامات دولتی مدیریت بلایای طبیعی را ایجاد کنند و آنها را تشویق کنند تا فعالانه با جوامع برای ایجاد تاب‌آوری مؤثر در منطقه مشارکت کنند.

This book highlights the relationship between disasters and development through a socio-cultural study of human geography and governance institutions. It studies the cause, context and consequences of disasters in one of the most fragile Himalayan regions in India. The book establishes the fact that disaster management is built within the framework of good governance, without which it has no meaning. For lack of effective and responsive governance, development has lagged behind and even though the frequency of disasters has been increasing, little is being done to redesign developmental frameworks to prevent ensuing losses. Besides, the near absence of governmental support during recurrent disasters, communities have cumulatively become reservoirs of innovations to cope up with disasters. The resilience plans need not follow implanted models but may be cost effective only if they apply a bottom up approach. Just as the region is culturally diverse so are the challenges encountered by local communities in terms of generating resilience to every disaster. Despite more than a decade of the Disaster Management Act (DMA) of 2005, most of the states in this northeastern fringe of India continue to wait for its implementation beyond mere structures and offices. The book suggests that urgent action is required in accordance with the DMA 2005 towards inter-agency coordination, proactive participation of local governance, mobilization of Community based Organizations (CBOs) and curriculum based training in every academic and technical institution. Governments of these northeastern states of India should establish accountability of State Disaster Management Authorities and inspire them to participate proactively with communities for an effective resilience building in the region.