Destabilizing Milton: “Paradise Lost” and the Poetics of Incertitude

بی ثبات کردن میلتون دیدگاه پذیرفته شده میلتون را به عنوان شاعری با یقین مطلق و بی چون و چرا به چالش می کشد. در بهشت ​​گمشده، میلتون با ساختن شعری که از دادن ثبات یا قطعیت تفسیری به خواننده خودداری می‌کند، با شکست انقلاب مقابله می‌کند. دیگر نمی توان تردیدها را مهار کرد و مفاهیمی که زمانی با «بی تحرکی اساسی» مشخص می شدند، اکنون در بهترین حالت ناپایدار به نظر می رسند. Paradise Regained و Samson Agonistes به همان اندازه منعکس کننده دوگانگی عمیق میلتون پس از فروپاشی جمهوری هستند. میلتون به دور از تایید ایده‌آل‌های قبلی‌اش، در شعرهای بعدی‌اش، گرامی‌ترین باورهای فرهنگ خود، مانند خوبی خدا، را در معرض بررسی دقیق قرار می‌دهد، در حالی که از آسایش پاسخ‌های ارتدکس امتناع می‌کند.

Destabilizing Milton challenges the widely accepted view of Milton as a poet of absolute, unquestioning certainty. In Paradise Lost , Milton confronts the failure of the Revolution by creating a poem that refuses to grant the reader any interpretive stability or certainty. Doubts can no longer be contained and concepts once marked by a 'fundamental immobility' now seem unstable at best. Paradise Regained and Samson Agonistes equally reflect Milton's deep ambivalences after the collapse of the Republic. Far from confirming his earlier ideals, in his later poetry, Milton subjects his culture's most cherished beliefs, such as the goodness of God, to withering scrutiny, while refusing the comfort of orthodox answers.