Desert Development: Man and Technology in Sparselands

این واقعیت که تقریباً یک سوم خشکی جهان را بیابان خشک تشکیل می دهد، ممکن است برای شتر و کاکتوس مفید باشد، اما برای مردم نه. با این وجود، بیش از نیم میلیارد نفر یا 15 درصد از جمعیت جهان در مناطق بیابانی خشک زندگی می کنند. اگر جمعیت جهان به طور مساوی در سطح زمین توزیع شده باشد، انتظار می رود که حدود 30 درصد از جمعیت ساکن در مناطق بیابانی خشک را پیدا کنیم. آیا این واقعیت که «تنها» 15 درصد از جمعیت جهان در یک محیط بیابانی خشک زندگی می کنند، خشن بودن محیط را نشان می دهد؟ یا گواهی بر سازگاری و نبوغ نوع بشر است؟ آیا نیمه پر لیوان را می بینیم؟ یا نیمه خالی؟ مشارکت کنندگان در Desert Development: Man and Technology در Sparselands این موضع را اتخاذ می کنند که فنجان نیمه پر است و در واقع، می تواند بسیار بیشتر پر شود. در واقع، بسیاری از مناطق بیابانی خشک با زندگی رونق می گیرند، و با توجه به توسعه فناوری مناسب، چنین مناطقی می توانند حتی جمعیت بیشتری را پشتیبانی کنند. در حالی که پیش‌بینی وحشتناک مالتوسی مبنی بر اینکه رشد سریع جمعیت جهان از ظرفیت حمل سیستم‌های منابع موجود فراتر می‌رود، محبوبیت پیدا کرده است (که توسط کتاب باشگاه رم در سال 1972، محدودیت‌های رشد مشخص شد)، مجموعه‌ای از کارهای جدی وجود دارد که چنین «تهی شدن» بدبینانه‌ای را رد می‌کند. مدل‌ها، به نفع مدل‌هایی که نسبتاً خوش‌بینانه هستند.

The fact that approximately one-third of the world's land mass is arid desert may be congenial for the camel and the cactus, but not for people. Nevertheless, well over half a billion people, or 15% of the world's population live in arid desert areas. If the world's population were distributed evenly over the land surface, we would expect to find about 30% of the population inhabiting arid desert areas. Does the fact that 'only' 15% of the world's population live in an arid desert environment reflect the harshness of the environment? Or is it a testimony to the adaptability and ingenuity of mankind? Do we view the glass as half-full? Or half-empty? The contributors to Desert Development: Man and Technology in Sparselands adopt the position that the cup is half-full and, in fact, could be filled much more. Indeed, many arid desert zones do thrive with life, and given appropriate technological develop­ ment, such areas could support even greater popUlations. While the dire Malthusian prediction that rapid world population growth exceeds the carrying capacity of existent resource systems has gained popularity (typified by the 1972 Club of Rome book, Limits to Growth), there is a growing body of serious work which rejects such pessimistic 'depletion' models, in favor of models which are mildly optimistic.