Der Planet als Patient: Über die Widersprüche globaler Umweltpolitik

در گذشته، محیط بانان خواستار فضایل اجتماعی جدید بودند. امروز آنها خواستار استراتژی های مدیریتی بهتر هستند. آنها قبلاً برای دموکراسی بیشتر و خودمختاری محلی فشار می آوردند، اما اکنون با قدرت جهانی توسط دولت ها، شرکت ها و دانشگاه ها معاشقه می کنند. از زمانی که آنها از تنوع فرهنگی دفاع می کردند، مدت زیادی می گذرد، اما اکنون آنها چاره ای جز ایجاد عقلانی کردن سبک زندگی در سراسر جهان نمی بینند. در واقع، با برجسته‌تر شدن مسائل زیست‌محیطی در دستور کار سیاست‌های بین‌المللی، به نظر می‌رسد بخش‌هایی از جنبش زیست‌محیطی رام‌تر می‌شوند. برای مثال، در سال‌های اخیر، گفتمانی در مورد سیاست جهانی محیط‌زیست ایجاد شده است که ملاحظات قدرت، فرهنگ یا اخلاقیات را مجاز نمی‌داند و در عوض تلاش‌های یک اکوکراسی در حال رشد را نشان می‌دهد تا طبیعت (و مردم را در معرض آن) قرار دهند تا برنامه‌ریزی خیرخواهانه داشته باشند. به طرز متناقضی، جنبشی که زمانی مردم را به فروتنی تشویق می کرد، کارشناسانی را به وجود آورده است که اغلب نمی توانند در برابر وسوسه مغرور بودن مقاومت کنند. ناظران مختلف نظرات متفاوتی در مورد کنفرانس سازمان ملل متحد در مورد محیط زیست و توسعه (UNCED) در سال 1992 در ریودوژانیرو داشتند.برخی آن را موفقیت آمیز می دانستند، بسیاری آن را حداقل شروعی رضایت بخش برای یک سفر طولانی می دانستند و عده ای نیز آن را یک شکست ارزیابی می کردند. . مطمئناً آنچه در مورد ریو جدید است این است که برای اولین بار، دولت های جهان به طور جمعی تهدید بحران زیست محیطی را جدی گرفته اند و توافق کرده اند که تعهدات جمعی را نسبت به مسیر آینده سیاست داشته باشند.

Früher forderten die Umweltschützer neue gesellschaftliche Tugen­ den. Heute rufen sie nach besseren Managementstrategien. Früher drängten sie auf mehr Demokratie und lokale Eigenständigkeit, doch jetzt liebäugeln sie mit einer globalen Machtergreifung durch Regierungen, Konzerne und die Wissenschaft. Es ist lange her, daß sie sich für kulturelle Vielfalt einsetzten, inzwischen sehen sie kaum eine andere Möglichkeit, als auf eine weltweite Rationalisierung der Lebensstile zu bauen. Tatsächlich scheinen in dem Maße, wie im­ mer häufiger Umweltthemen auf der Tagesordnung der internatio­ nalen Politik einen wichtigen Platz einnehmen, Teile der Umwelt­ bewegung zahmer zu werden. So hat sich in den letzten Jahren ein Diskurs über globale Umweltpolitik eingespielt, der Betrachtungen über Macht, Kultur oder Moral nicht zuläßt und statt dessen die Bestrebungen einer aufsteigenden Ökokratie verrät, die Natur (und die Menschen dazu) wohlwollender Planung zu unterwerfen. Eine Bewegung, die einst die Menschen zur Demut mahnte, hat parado­ xerweise Experten hervorgebracht, die der Versuchung zum Hoch­ mut oft nicht widerstehen können. Verschiedene Beobachter hatten verschiedene Meinungen über die UN -Konferenz für Umwelt und Entwicklung (UNCED) in Rio de Janeiro 1992. Einige sahen in ihr einen Erfolg, viele betrachteten sie wenigstens als einen befriedigenden Auftakt für eine lange Reise, und ein paar beurteilten sie als Fehlschlag. Es macht gewiß die Neuheit von Rio aus, daß die Regierungen der Welt zum ersten Mal gemeinsam die Bedrohung durch die ökologische Krise ernst nahmen und sich dazu bereit fanden, kollektive Verpflichtungen für den zukünftigen Kurs der Politik einzugehen.