Der frühchristliche Reliquienkult und die Bestattung im Kirchengebäude

مسیحیان با این دیدگاه گسترده مواجه می شوند که فرقه خدایان و آیین مردگان ناسازگار هستند. فقط افراد برجسته، قهرمانان، به طور استثنایی مقبره ای در معبد پیدا می کنند. بر اساس دیدگاهی به همان اندازه گسترده که توسط قانون روم تدوین شده است، مکان مناسب برای مقبره ها خارج از دیوارهای شهر است. قبرها بر اساس وابستگی خانوادگی متوفی و ​​در ابتدا نه بر اساس وابستگی به یک فرقه مذهبی تنظیم شده است. ترکیب غذای عتیقه جنازه و عشای ربانی مسیحی بر این تنش در میان مسیحیان غلبه می کند که ناشی از احساس مذهبی است، حتی اگر ایمان بر آن غلبه کرده باشد. با این وجود، در ابتدا جدایی شدیدی بین اتاق های فرقه در گورستان ها و محراب عشای ربانی در کلیساهای محله وجود دارد. فرقه شهید که از تکریم عمومی اموات جداست، اینجا پل میزند. شهدا شبیه مسیح شده اند، آنها اکنون به عنوان محل قربانی مسیح به قربانگاه می روند. اگرچه این محراب در کلیسای محله در داخل دیوارهای شهر است. مزار شهدا اکنون به عنوان مکانی برای تدفین تبدیل شده است. تشییع پیکر شهدا به داخل اتاق های فرقه با خدمات منظم توسط مؤمنان با آرزوی دفن در کلیسا دنبال می شود تا بتوانند در دعای شهدا و زندگان شریک شوند. هیچ نظر واحدی در مورد اینکه آیا این باید مجاز باشد وجود ندارد.

Die Christen treffen auf die weitverbreitete Anschauung, daB der Kult der Götter und der Toten nicht miteinander vereinbar sind. Nur heraus­ ragende Menschen, die Heroen, finden ausnahmsweise ein Grab in einem Tempel. Nach ebenso weitverbreiteter Ansicht, die vom römischen Recht formuliert wird, ist der gehörige Ort für die Gräber drauBen vor den Stadt­ mauern. Die Gräber ordnen sich nach der Zugehörigkeit der Verstorbenen zur Familie und zunächst nicht nach der Zugehörigkeit zu einem religiösen Bekenntnis. Die Verbindung von anti kern Totenmahl und christlicher Eucharistie überwindet bei den Christen diese vom religiösen Empfinden her sich auftuende, wenn auch vom Glauben überwundene Spannung. Gleichwohl bleibt zunächst eine scharfe Trennung zwischen den Kult­ räumen bei den Coemeterien und dem eucharistischen Altar in den Gemein­ dekirchen. Der aus der allgemeinen Totenehrung sich herauslösende Märtyrerkult schlägt hier die Brücke. Die Märtyrer sind Christus ähnlich geworden, sie ziehen nun zum Altar als der Stätte des Opfers Christi; auch wenn dieser Altar sich in der Gemeindekirche innerhalb der Stadtmauern befindet. Das Märtyrergrab hat inzwischen eine Anziehungskraft als Ort für die Bestattung ausgeübt. Dem Zug der Märtyrerreliquien in die Kulträume mit regel­ mäBigem Gottesdienst folgen die Gläubigen mit ihrem Wunsch, in der Kir­ che bestattet zu werden, urn des Gebetes der Märtyrer und der Lebenden teilhaftig zu werden. Ob man das zulassen solI, darüber herrscht lange keine einhellige Meinung.