Democratic Peace: A Political Biography

تز صلح دموکراتیک معتقد است که دموکراسی ها به ندرت با دموکراسی های دیگر جنگ می کنند. دانشمندان علوم سیاسی تئوری های متعددی را ارائه کرده اند که سعی دارند دقیقاً مشخص کنند کدام عناصر دموکراسی این صلح متقابل را ترویج می کنند، اغلب امیدوارند که صلح دموکراتیک بتواند پادزهر نهایی و نهایی جنگ باشد. با این حال، همانطور که این تئوری ها توسط شخصیت های سیاسی مطرح شد، نتایج فوری جنگ و تداوم خصومت ها بود.

پیکی ایش-شالوم، نظریه پرداز سیاسی، ریشه ها و توسعه اولیه آکادمیک تز صلح دموکراتیک را ترسیم می کند. او سپس بر روش‌هایی تمرکز می‌کند که در آن نظریه‌های مختلف صلح دموکراتیک توسط بیل کلینتون و جورج دبلیو بوش برای شکل‌دهی و توجیه سیاست خارجی ایالات متحده، به‌ویژه موضع ایالات متحده در مورد وضعیت اسرائیل و فلسطین و جنگ در عراق، استفاده شد. در پایان، ایش شالوم جسورانه با این سوال مواجه می‌شود که نظریه‌پردازان چقدر باید در قبال استفاده‌ها و سوءاستفاده‌های سیاسی از ایده‌های خود متحمل شوند.

The Democratic Peace Thesis holds that democracies rarely make war on other democracies. Political scientists have advanced numerous theories attempting to identify precisely which elements of democracy promote this mutual peace, often hoping that Democratic Peace could be the final and ultimate antidote to war. However, as the theories were taken up by political figures, the immediate outcomes were war and the perpetuation of hostilities.

Political theorist Piki Ish-Shalom sketches the origins and early academic development of the Democratic Peace Thesis. He then focuses on the ways in which various Democratic Peace Theories were used by Bill Clinton and George W. Bush both to shape and to justify U.S. foreign policy, particularly the U.S. stance on the Israeli-Palestinian situation and the War in Iraq. In the conclusion, Ish-Shalom boldly confronts the question of how much responsibility theoreticians must bear for the political uses—and misuses—of their ideas.