Democratic Disunity: Rhetorical Tribalism in 2020

تفرق دموکراتیک: قبیله گرایی بلاغی در سال 2020 به این موضوع می پردازد که در حالی که اخیراً و به درستی توجه به دوشاخه قبیله ای جمهوری خواهان معطوف شده است، حزب دموکرات نیز به طور مشابه تقسیم شده است. آمریکایی ها به جای یک دموکراسی مستقیم در یک جمهوری دموکراتیک زندگی می کنند و انتخاب های مربوط به نگرانی های حاکمیتی از طریق کنش ارتباطی تنظیم می شود. این انتخاب ها شامل آنهایی است که بین احزاب سیاسی آمریکا و در درون آنها انجام می شود. بدون میانجیگری و مداخله لفاظی، قبیله گرایی حزبی سمی در دو حزب سیاسی اصلی آمریکا احتمالاً سیستم حکومت فدرالیستی کشورها را بی ثبات خواهد کرد. کلی استدلال می کند که قبیله گرایی درون حزبی زندگی عمومی را مسموم می کند و فضای عمومی را مصرف می کند که در آن سیاست های انتخاباتی، از جمله بحث، مشورت و سازش، باید رونق داشته باشد. تفرق دموکراتیک قبیله گرایی درون حزبی را شکلی کلامی می داند که به طور منحصر به فردی در قرن بیست و یکم قرار گرفته است. جزئیاتی در مورد راهبردهای زبان در حال استفاده ارائه شده است که با آنها لفاظی حکومت را از طریق گفت و گوی آگاهانه و مشورتی تثبیت می کند که تأثیر حزب گرایی سیاسی، از جمله تغییرات سمی آن بین و درون احزاب سیاسی آمریکایی را کاهش می دهد. محققان و دانشجویان علم بلاغت، ارتباطات سیاسی و علوم سیاسی این کتاب را بسیار جالب می دانند.

Democratic Disunity: Rhetorical Tribalism in 2020 addresses that while attention has recently and rightly been paid to the tribal bifurcation of the GOP, the Democratic Party is similarly divided. Americans live in a democratic republic rather than a direct democracy and choices regarding governing concerns are configured through communicative action. These choices include those made between and within American political parties. Without rhetorical mediation and intervention, toxic partisan tribalism within the two major American political parties is likely to destabilize the nations’ federalist system of government. Kelley argues that intraparty tribalism poisons public life and consumes public space within which electoral politics, including discussion, deliberation and compromise, should be thriving. Democratic Disunity considers intraparty tribalism as a rhetorical form, uniquely positioned within the twenty-first century. Details are provided regarding language-in-use strategies with which to anchor a rhetoric of governing through a mindful, deliberative dialogue which diminishes the effect of political partisanship, including its toxic variations both between and within American political parties. Scholars and students of rhetoric, political communication, and political science will find this book particularly interesting.