برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید

09117307688
09117179751

در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید

دسترسی نامحدود

برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند

ضمانت بازگشت وجه

درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب

پشتیبانی

از ساعت 7 صبح تا 10 شب

دانلود کتاب Democracy from scratch: opposition and regime in the new Russian Revolution

دانلود کتاب دموکراسی از ابتدا: مخالفت و رژیم در انقلاب جدید روسیه

مشخصات کتاب

Democracy from scratch: opposition and regime in the new Russian Revolution

دسته بندی: روسیه
ویرایش:  
نویسندگان: M. Steven Fish  
سری:  
ISBN (شابک) : 9780691037035, 9781400811601 
ناشر: Princeton University Press 
سال نشر: 1995 
تعداد صفحات: 312 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 2 مگابایت

قیمت کتاب (تومان) : 32,000

میانگین امتیاز به این کتاب :
تعداد امتیاز دهندگان : 8

در صورت تبدیل فایل کتاب Democracy from scratch: opposition and regime in the new Russian Revolution به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.

توجه داشته باشید کتاب دموکراسی از ابتدا: مخالفت و رژیم در انقلاب جدید روسیه نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.

توضیحاتی در مورد کتاب دموکراسی از ابتدا: مخالفت و رژیم در انقلاب جدید روسیه

M. Steven Fish با گنجاندن برای اولین بار در یک نظریه چارچوب مقایسه ای توسعه عجیب گروه های اجتماعی و سیاسی مستقل روسیه در اتحاد جماهیر شوروی تحت رهبری گورباچف، زمینه جدیدی را گشود. ظهور یک جامعه مدنی و سیاسی مستقل در روسیه قبلاً به طور گسترده مستند و توصیف شده است. طرح‌های توضیحی واضح و جامع برای پیدایش حزب در ابتدا آشفته از حدود سال‌های 1989 تا 1991، اگرچه شکنندگی این چشم‌انداز سیاسی جدید بعداً به طور فزاینده‌ای آشکار شد، تا به امروز به سختی ارائه شده است. برای توجیه ناکارآمدی سازمانی چشمگیر، جدایی برنامه‌ریزی‌شده و شکاف ایدئولوژیک بسیاری از احزاب جدید روسیه در اوایل دهه 1990، گمانه‌زنی‌های مشکوک در مورد شخصیت ملی زیر سن قانونی روس‌ها یا در مورد نابودی فرهنگ سیاسی آنها توسط رژیم "توتالیتر" تا همین اواخر شکل گرفت. فیش تصویر بسیار متفاوت تری ارائه می دهد و با همدلی و ظرافت نظری فراوان توضیح می دهد که چرا موج اول تشکیلات جدید حزب از سال 1988 تا 1991 محکوم به شکست بود. دو استدلال مستدل در منطق فیش برجسته است. اول، او اشاره می کند که به اصطلاح "غیر رسمی" (به معنای واقعی کلمه: غیر رسمی) - یعنی گروه های سیاسی و اجتماعی جدید در واقع ممنوع، اما با این وجود تحمل شده - نیمه دوم دهه 1980 و احزاب جدید اوایل دهه 1990. در فرآیند یافتن بنیادین هویت و خود موقعیت سیاسی خود تنها می توانست به الگوهای سنتی کنش و اندیشه، مانند پیشینه یک جنبش دگراندیش بازگردد. برخلاف کشورهای اروپای شرقی-مرکزی، شبکه‌های مخالف و سایر نهادهای غیردولتی جایگزین تنها نقش محدودی در زندگی سیاسی اتحاد جماهیر شوروی قبل از سال 1985 داشتند. اهداف، برنامه ها و نقش سیاسی خود را در حیات اجتماعی کشور از صفر - «از صفر» تدوین کنند. به این ترتیب، روند بلوغ آنها از برخی جهات شبیه به احزاب سبز جدید، بی‌سنت و سازمان‌دهی ناکارآمد دهه‌های 1970 تا 1980 در اروپای غربی بود. در مرحله اولیه، «احزاب» جدید روسیه اغلب احزاب کاملاً توسعه‌یافته به معنای سنتی نبودند، یعنی سازمان‌های عمل‌گرا که برای قدرت سیاسی مبارزه می‌کردند. در وهله اول، آنها اصلاً نباید باشند. در عوض، «احزاب» و کنگره‌ها و کنفرانس‌های مکرر و طولانی‌شان در ابتدا به‌عنوان تریبونی برای اطمینان از خود ایدئولوژیک و سیاسی از سوی تک تک اعضا، برای تعیین هویت جمعی در داخل و برای تمایز خارجی از رقبای سیاسی عمل کردند. نتیجه انشعاب های مکرر و بیزاری از ادغام با گروه های دیگر بود که از نظر ایدئولوژیک به هم نزدیک بودند. بارزترین نمونه، شکست اتحاد احزاب جمهوری خواه و سوسیال دمکرات روسیه بود که غرب با تأسف فراوان آن را مشاهده کرد. اگرچه هر دو حزب از نظر ایدئولوژیکی تقریباً همسو بودند و ظاهراً مزایای سازمانی آشکار ادغام مورد نظر اولیه را درک می کردند، حفظ هویت تازه به دست آمده در نهایت نقش بیشتری نسبت به عمل گرایی سیاسی داشت. حزب جمهوری خواه که از پلتفرم دموکراتیک حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی برخاسته بود، نمی خواست از خودشناسی جدید خود به عنوان آوانگارد مترقی نخبگان فکری دولت شوروی دست بکشد. به نوبه خود، SDPR نمی خواست موقعیت خود را به عنوان یک حزب چپ آلترناتیو و آشکارا اپوزیسیون بدون گذشته CPSU به خطر بیندازد. دومین ویژگی دگرگونی روسیه این بود که دموکراسی سازی گسترده در سطح دولتی حتی قبل از تکمیل یک سری اقدامات اولیه آزادسازی آغاز شد. برخلاف دوران گذار در جنوب اروپا، آمریکای لاتین یا آسیای شرقی، شخصیت‌های جاه‌طلب سیاسی در روسیه این فرصت را داشتند که قبل یا اندکی پس از آن که فرصت سازماندهی سیاسی خود را پیدا کردند، در نهادهای قانون‌گذاری در سطوح مختلف انتخاب شوند. پس از انتخاب برخی از شناخته‌شده‌ترین دموکرات‌های روسیه در کنگره‌های نمایندگان مردم، شوراهای منطقه‌ای و شهری و حتی دستگاه‌های اجرایی (یلتسین، پوپوف، سوبچاک)، این رهبران کلیدی تا حد زیادی در ایجاد یک جامعه مدنی مستقل و چشم‌انداز حزبی گم شدند. . و این در حالی است که کنگره های نمایندگان و شوراهای اتحاد جماهیر شوروی و RSFSR حداقل تا اوت 1991 در صلاحیت های خود محدود بودند و بنابراین بیشتر به عنوان یک سکوی سخنرانی برای نیروهای مختلف سیاسی عمل می کردند تا به عنوان نهادهای تصمیم گیری مربوط. ترکیب ثمربخش فیش از تعداد زیادی بینش نظری شوروی شناختی و تطبیقی با تحقیقات دقیق در محل و مشاهدات مشارکتی، بدون شک نقطه عطفی در کنار آمدن با انقلاب جدید روسیه در پایان این قرن است.

توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی

M. Steven Fish hat Neuland beschritten, indem er erstmals die eigenartige Entwicklung russischer unabhängiger sozialer und politischer Gruppierungen in der Sowjetunion unter Gorbatschow in eine komparatistische Rahmentheorie eingebettet hat. Die Enstehung einer unabhängigen Zivil- und politischen Gesellschaft in Rußland ist zuvor schon zahlreich dokumentiert und beschrieben worden. Explizite und umfassende Erklärungsschemata für die zunächst stürmische Parteiengenese von ca. 1989 bis 1991, allerdings später immer deutlicher werdendere Fragilität dieser neuen politischen Landschaft sind bisher jedoch kaum vorgelegt worden. Zur Begründung der spektakulären organisatorischen Ineffektivität, programmatischen Abgehobenheit und ideologischen Haarspalterei der vielen neuen russischen Parteien der frühen 1990er sind bislang wenig mehr als fragwürdige Spekulationen über den unmündigen Nationalcharakter der Russen oder über die Auslöschung ihrer politischen Kultur durch das bis zuletzt "totalitäre" Regime hervorgebracht worden. Fish liefert hier ein wesentlich differenzierteres Bild und schildert mit viel Empathie und theoretischer Finesse, warum die erste Welle der Parteineugründungen von 1988 bis 1991 zum Scheitern verurteilt war. Zwei wohldurchdachte Argumente stechen aus Fishs Begründung heraus. Erstens weist er darauf hin, daß die sogenannten "Neformaly" (wörtlich: Informellen) - also die eigentlich verbotenen, aber nichtsdestostrotz geduldeten neuen politisch und sozialen Gruppen - der zweiten Hälfte der 1980er und die neuen Parteien der frühen 1990er im Prozeß ihrer grundsätzlichen Identitätsfindung und politischen Selbstverortung nur beschränkt auf tradierte Handlungs- und Denkmuster, wie etwa auf den Hintergrund einer Dissidentenbewegung, zurückgreifen konnten. Anders als in den Ländern Ostmitteleuropas, spielten Dissidentennetzwerke und andere alternative nichtstaatliche Institutionen nur eine beschränkte Rolle im politischen Leben der UdSSR vor 1985. Die sich selbst oft explizit als "Parteien" bezeichnenden neuen Gruppierungen mußten somit bei der Formulierung ihrer politischen Ziele, Programmatik und Rolle im gesellschaftlichen Leben des Landes tatsächlich bei Null - "from scratch" - anfangen. Damit war ihr Reifungsprozeß in gewisser Hinsicht demjenigen der neuen, ebenfalls traditionslosen und lange organisatorisch ineffektiven Grünen Parteien Westeuropas der 1970er-1980er in mancher Hinsicht ähnlich. Die neuen russischen "Parteien" waren in ihrer Anfangsphase somit oft keine vollentwickelten Parteien im herkömmlichen Sinne, also pragmatische, um politische Macht ringende Organisationen. Sie sollten dies zunächst auch in erster Linie gar nicht sein. Vielmehr dienten die "Parteien" und ihre häufigen und langandauernden Kongresse und Konferenzen zunächst als Foren einer ideel-politischen Selbstvergewisserung der einzelnen Mitglieder, der kollektiven Identitätsbestimmung nach innen sowie der Abgrenzung gegenüber politischen Konkurrenten nach nach außen. Häufige Spaltungen und eine Aversion gegenüber Verschmelzung mit ideologisch nahestehenden anderen Gruppierungen waren die Folge. Prominentestes Beispiel war das vom Westen mit viel Bedauern beobachtete Scheitern der Vereinigung der Republikanischen und Sozial-Demokratischen Partei Rußlands. Obwohl beide Parteien ideologisch nahezu deckungsgleich waren und den offensichtlichen organisatorischen Nutzen des zunächst ernsthaft anvisierten Zusammengehens scheinbar verstanden, spielte die Wahrung der neugewonnenen Identität eine letztendlich größere Rolle als politische Pragmatik. Die aus der Demokratischen Plattform der KPdSU hervorgegangene Republikanische Partei wollte ihre neugewonnene Selbstidentifikation als progressive Avantegarde der intellektuellen Elite des Sowjetstaates nicht aufgeben. Die SDPR ihrerseits wollte ihren Status als alternative linke, explizit oppositionelle Partei ohne KPdSU-Vergangenheit nicht aufs Spiel setzen. Die zweite Besonderheit der russischen Transformation war, daß eine breit angelegte Demokratisierung auf Landesebene noch vor dem Abschluß einer Reihe elementarer Liberalisierungsmaßnahmen einsetzte. Anders als in den Transitionen in Südeuropa, Lateinamerika oder Ostasien hatten politisch ambitionierte Persönlichkeiten in Rußland die Chance, sich insbesondere in Legislativorgane verschiedener Ebenen wählen zu lassen, noch bevor oder schon kurz nachdem sie die Möglichkeit erhalten hatten, sich politische zu organisieren. Nach der Wahl einiger der bekanntesten russischen Demokraten in die Volksdeputiertenkongresse sowie Regional- und Stadtsowjets beziehungsweise sogar in Exekutivorgane (Jelzin, Popow, Sobtschak) waren diese wichtigen Führer weitgehend für den Aufbau einer unabhängigen Zivilgesellschaft und Parteienlandschaft verloren. Und dies, obwohl die UdSSR und RSFSR Deputiertenkongresse und Sowjets zumindestest bis zum August 1991 in ihren Kompetenzen beschränkt waren und somit eher als Sprechtribüne für verschiedene politische Kräfte, denn als relevante Entscheidungsorgane fungierten. Fishs fruchtbare Kombination einer Vielzahl von sowjetologischen und komparatistischen theoretischen Erkenntnissen mit gründlichen Vor-Ort-Recherchen und teilnehmenden Beobachtungen stellt zweifellos einen Meilenstein in der Aufarbeitung der neuen russischen Revolution am Ende dieses Jahrhunderts dar.

فهرست مطالب

000_FrontMatter......Page 1
001_Chapter 1......Page 13
002_Chapter 2......Page 42
003_Chapter 3......Page 64
004_Chapter 4......Page 92
005_Chapter 5......Page 149
006_Chapter 6......Page 212
007_BackMatter......Page 243